"Serieuze tekortkomingen, zowel bij de toepassing van drang in het kader
van de jeugdhulpverlening als bij het besluitvormingsproces door het
Jeugdbeschermingsplein.”
Kinderombudsman Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij"
Daarbij
geldt de omerta ook voor de
jeugdbeschermers die nooit of te nimmer hun fouten zullen toegeven, elkaar
altijd de hand boven het hoofd houden, en wanneer hun fouten door externe
instanties zijn onderzocht en tuchtrechtelijke berisping hiervan het gevolg is,
wagen zij het in de rechtszaal om te beweren dat ondanks hun aantoonbaar
onjuist handelen, dit geen enkele invloed heeft uitgeoefend op de uiteindelijke
rechterlijke uitspraak. Ook rechtbanken maken deel uit van deze omerta, want indien zij eenmaal een
begin zouden maken met het kritisch toetsen van de hoeveelheid bagger die in
een gemiddeld jeugdzorg- of raadsrappport wordt aangeboden (waarvan de rechter
feitelijk alleen het ervan afgeleide advies van de jeugdbeschermers overneemt)
dan zouden de jeugdrechtzaken in Nederland heel anders verlopen en voor een
belangrijk deel overbodig worden.(2) Iedereen is doodsbang voor de schadeclaims
die met terugwerkende kracht zouden volgen, ingediend bij de Staat der
Nederlanden.
(9) http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/09/spuiten-en-slikken-met-veilig-thuis.html
Kinderombudsman
Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij?”
Het
lijkt voor sommigen een overdreven manier van uitdrukking geven aan onvrede
over het instituut jeugdzorg (Veilig Thuis, Jeugdbescherming) wanneer iemand
zegt dat het ‘net maffia’ is. Toch zijn de gelijkenissen voor wie de
geschiedenis van de Siciliaans-Amerikaanse maffia bestudeert onmiskenbaar.
Sleutelwoord daarbij is de meest succesvolle criminele bron van inkomsten voor
de maffia vanaf haar explosieve groei in de jaren twintig en dertig;
‘racketeering’. Wie het woord op google probeert te vertalen naar een
Nederlands synoniem vindt de gebrekkige termen ‘afpersing’ en ‘gangstergedrag’
die wel enigszins in de buurt komen, maar die niet exact weergeven hoe een en
ander in zijn werk gaat. Een ‘racket’ is een constructie die draait om
dienstverlening, waarbij de dienst die verleend wordt niet een echte noodzaak
kent, maar zichzelf noodzakelijk maakt door het feit dat zij wordt aangeboden
en niet geweigerd kan worden. (Hier begint de vergelijking met jeugdzorg/wijkteams
en ‘drang’).(1) De gangsters gaan een winkel of restaurant binnen en bieden de
eigenaar ‘bescherming’ aan, waarvoor deze in ruil maandelijks geld moet
betalen. De winkeleigenaar geeft aan geen bescherming nodig te hebben en slaat
het aanbod af. De gangsters vertellen hem dat de buurt onveilig is vanwege
bendes -waaronder de bende waar zijzelf lid van zijn- en bieden nogmaals aan de
winkel te beschermen tegen (met henzelf concurrerende) bendes. Wordt de
bescherming niet aanvaard dan wordt de winkel door de hulpverleners aan gort
geslagen of in de brand gestoken en de eigenaar gemolesteerd. Wanneer hij wel
betaalt is hij ervan verzekerd dat hij nooit door andere bendes zal worden
lastig gevallen dan door de bende waar hij maandelijks een deel van zijn inkomsten
aan afdraagt. De ironie is dat hij wordt beschermd tegen vreemde bendes, maar
dat hij zichzelf tevens moet beschermen tegen zijn helpers. (Hoe jeugdzorg
klinkt dit allemaal!)
Zwijgen als het
graf
Het
tweede element dat jeugdzorg verbindt met de maffia is de omerta of zwijgcode, die niet alleen geldt voor leden van de
georganiseerde misdaad zelf, maar ook vaak voor haar slachtoffers. Wie door de
maffia bedreigd wordt kan niet naar de politie gaan, omdat menigeen die dat
doet spoorloos verdwijnt. Wie het slachtoffer van jeugdzorg is kan evenmin naar
de politie, omdat zaken in het civiel recht niet via het strafrecht mogen
worden beslist (Trias Politica). Met andere woorden, hoe onrechtmatig een
gezinsmanager of Veilig Thuisonderzoeker ook handelt, de politie kan de
benadeelde ouder niet helpen en wanneer deze in verzet gaat tegen de
jeugdbeschermers zal het kind enkel sneller worden weggenomen. Zelfs het in
hoger beroep gaan tegen een uitspraak van de rechter kan door jeugdbeschermers
als een kindbedreigende factor worden opgenomen in hun rapporten. Rechtspositie
van ouders in het civiel recht: nul komma nul.
"…Drang hoeft niet
per se als een apart traject te worden georganiseerd, maar kan ook een attitude
of methode zijn die in alle fasen van de jeugdhulpverlening wordt toegepast;
zowel door wijkteammedewerkers als medewerkers van
jeugdbeschermingsinstellingen. Verschillende cliënten waarmee is gesproken,
gaven aan dat hulpverleners dreigden met een gang naar de kinderrechter of een
uithuisplaatsing als zij niet zouden meewerken. De kinderombudsman vindt
dergelijke dreigementen ongepast en contraproductief. Er is dan sprake van
intimidatie zonder dat ouders zich hiertegen kunnen verweren…”
Kinderombudsman Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij"
Politici aan de
leiband van de sector
Een
derde element dat jeugdzorg met de maffia verbindt is de invloed die ze
uitoefenen op de politiek. Net zoals Frank Costello, één van de leidende
maffiabazen in de VS die rechters, politici en zakenmensen in zijn zak had,
zien we dat ook de jeugdzorg- en mishandelingslobby in Nederland een overmatig
grote stem hebben in het jeugdzorgbeleid vanuit Den Haag. (3) Een belangrijke
rol daarbij is weggelegd voor alle zorgondernemers die er een dikke boterham
aan verdienen, zonder te kijken naar de gevolgen van een hybride systeem van
jeugdhulpverlening dat een automatische doorschakeling kent van vrijwillige
hulp naar gedwongen hulp.(4) De Transitie heeft op geen enkele manier de
burgerkracht versterkt, maar er hebben wel talloze mensen vaak afkomstig uit de
jeugdzorg eigen bureautjes opgericht om de kassa te laten rinkelen. Elke
HBO-klungel met cursusje hier en een cursusje daar kan zichzelf ‘kind-expert’
noemen en met een voorgewende autoriteit iedereen uitschakelen die met zijn
normale boerenverstand naar een gezinssituatie kijkt. De zorgprofessional is in
onze samenleving een ‘heilige’, want hij of zij doet alles in het ‘belang van
het kind’ (wat dat verder ook mag betekenen en hoe dat er in de praktijk ook
uitziet) Ouders zijn al fout op grond van het feit dat ze ‘ouders’ zijn. Ze
zijn om het zo te stellen ‘niet-kind’, maar verdachte entiteiten die zich
rondom het kind bewegen. Of die entiteiten het goed doen of niet, die
beoordeling is in handen van de zorgprofessionals. Zij zijn alwetend en hun
adviezen zijn leidend voor de rechter.
“De kinderombudsman heeft verschillende voorbeelden gesignaleerd
waarbij hulpverleners in het vrijwillig kader onder drang zware ingrepen in
het gezin toepasten waaraan voorheen een kinderbeschermingsmaatregel ten
grondslag lag. Het ging daarbij om geforceerde uithuisplaatsingen, een
contactverbod met kinderen en om urinecontroles die aan ouders werden
opgelegd.”
Kinderombudsman Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij?”
Kinderombudsman Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij?”
Het
grote voordeel voor de amateurs die met kinderen werken (zij hebben geen
universitaire graad en laten zelden echt onderzoek verrichten naar het welzijn
van het kind) is dat kwalitatief laagstaande hulp in eerste instantie goedkoper
is (als de gevolgschade van het handelen van jeugdbeschermers voor het hele
verdere leven van het opgroeiende kind niet wordt meegerekend) waardoor ze van
de politiek toestemming krijgen om met ‘drang’ te handelen, ook al is dat
onwettig.(5) Deze ‘drang’ kan de kosten van de jeugdzorg namelijk laag houden
op korte termijn en onze politici denken bij voorkeur op korte termijn (tot
er een mortiergranaat over datum ontploft in handen van een soldaat is het een
‘goedkope granaat’). Op die manier zijn politiek en jeugdzorg vier handen op
één buik - kortzichtigheid en onrechtmatigheid, het kan en mag allemaal.
Wie controleert de
controleur?
Een
vierde maffia-element dat we vinden in de jeugdzorg is de vriendjespolitiek.
Degene die nu toezicht gaat houden op de jeugdzorg, voormalig staatssecretaris
van V&J Fred Teeven, is dezelfde persoon die verantwoordelijk was voor de invoering van systematische drang & dwang door de wijkteams, die haaks
staat op het stimuleren van de eigen burgerkracht.(6) Het is ook de persoon die
in een interview met de Groene Amsterdammer het idee naar voren bracht om voor advocaten de
tijd voor hun verdediging te verkorten, ‘zodat het dan met die
verdediging niet veel wordt’, dit omdat hij geen minimumstraffen kon invoeren.(7)
Via de omweg van het inperken van het recht op verdediging probeerde hij alsnog
zijn doel te bereiken van meer en zwaardere veroordelingen. Als we hierbij
optellen dat ouders sinds kort geen recht meer hebben op een advocaat in
jeugdzorgzaken tot het moment dat het dossier naar de Raad voor de
Kinderbescherming wordt gestuurd (als het bijna te laat is) dan kan men zich
een mooie voorstelling maken van waar het naartoe gaat met onze rechtsstaat. De
sociale wijkteams die bedoeld waren om jeugdzorg/jeugdbescherming grotendeels
overbodig te maken door in het vrijwillige kader zo efficiënt te werken dat
escalering van situaties zou kunnen worden voorkomen, zijn nu feitelijk op de oude
jeugdzorgmanier aan het werk; autoritair, dreigend, willekeurig,
amateuristisch, niet of te laat doorverwijzend naar j-ggz, speculeren,
partijdigheid, verdraaide of opzettelijk verkeerd geïnterpreteerde teksten in
onvolledige dossiers, regie afnemen van de ouders, zonder rechter de
omgangsregeling opschorten, enz.
“Een jeugdbeschermingsinstelling
neemt dan de regie over het gezin over van het wijkteam. De kinderombudsman is
van mening dat de gemeentelijke wijkteams in principe in staat moeten zijn om
te gaan met weerstand van cliënten tegen de hulpverlening. Op dit moment
beschikken echter niet alle wijkteams over de daarvoor benodigde expertise.”
Kinderombudsman
Rotterdam 26 feb 2018 – “Is er nog een plekje vrij?”
Het probleem
met bovenstaand advies van de stedelijk ombudsman is dat jeugdbeschermers vaak
evenmin beschikken over het vermogen om met weerstand van hun cliënten om te
gaan en bovendien bevolken zij al voor een aanzienlijk deel de wijkteams. Het
verschil tussen drang en dwang valt in die zin dan ook niet te maken en al helemaal
niet bij de beschermtafels, waar soms al een raadsmedewerker aanschuift die mag
helpen opschalen naar de RvdK (zijn eigen organisatie!)
Overheid als
Racketeer
Na
deze bijzondere opsomming van jeugdzorgkwaliteiten wil ik terugkeren naar mijn
eerste en belangrijkste punt; het ‘racket’. Goed geschouwd is de hele
jeugdbescherming één groot racket en de landelijke overheid is de racketeer. Er
wordt ingegrepen in de zelfbeschikking van burgers op onrechtmatige wijze,
omdat de overheid denkt financieel voordeel te trekken uit het onthouden van
hoogwaardige gezondheidszorg aan kinderen (autisme-onderzoek, behandeling
suïcidaal gedrag, LVB-problematiek) en daarvoor in de plaats een dienst
aanbiedt (wijkteamhulp) waar niemand om gevraagd heeft. De burger kon altijd
langs de huisarts gaan wanneer er zorgen waren om een kind en wanneer die het
nodig vond om door te verwijzen vanuit zijn/haar universitaire deskundigheid,
gaf dat geen enkel probleem. Nu worden huisartsen onder druk gezet door
gemeenten om minder door te verwijzen, maar liever te proberen er een sociaal
probleem van te maken (gezinsproblematiek) en door te verwijzen naar het
wijkteam. Het wijkteam zal op haar beurt in veel gevallen de j-ggz
doorverwijzing in de weg staan en proberen ouders te dwingen aan een sociaal
hulpverleningsplan mee te werken onder dreiging van OTS of uithuisplaatsing van
hun kinderen als ze dit niet doen. Zo denkt de overheid geld te besparen op
specialistische hulp en tegelijkertijd de probleemgezinnen in kaart te brengen.
Dat deze strategie niet werkt blijkt uit de resultaten van de afgelopen drie
jaar, want weinig mensen gaan vrijwillig naar het wijkteam en huisartsen
verwijzen er liever niet naar door, omdat ze de zorgkwaliteit te laag vinden. (Vooral
op het punt van 'diagnostisering' door HBO’ ers die niet kunnen beoordelen of
specialistische hulp nodig is) Wat begon met een mond vol grote idealen; Eigen
Kracht, Participatie, Civil Society (‘It
takes a village to raise a child’) werd gewoon zoals voorspeld jeugdzorg
onder een nieuwe naam: Wijkteam (‘It
takes a wijkteam to ruin a family’).(8)
Inquisitie
Inquisitie
Daarbij
gaat de nationale inquisitie genaamd Veilig Thuis haar eigen goddelijke gang in
dit geheel, door ouders lukraak te beschuldigen van Müchhausen-by-proxy,
waarbij a priori de verdediging is ingebouwd door Veilig Thuis dat geen
psychiater de beschuldiging kan bevestigen of weerleggen. Dit omdat het geen
officiële DSM-diagnose is, maar de VT-medewerkers vinden dat zij zelf wel de
expertise hebben om het te constateren, d.m.v. een medisch informanten-onderzoek
(zoveel mogelijk artsen en verplegend personeel laten mee speculeren). (9) Opmerkelijk was een
opmerking van een VT-vertrouwensarts tegen een beschuldigde vader dat Veilig
Thuis wel zou kunnen constateren ‘dat de mishandeling is opgehouden’, maar
nooit dat het niet heeft plaatsgevonden (de schuld staat hoe dan ook vast). Om
de Mbp te ‘laten ophouden’ moet soms voor ernstig zieke kinderen
levensnoodzakelijke medicatie worden verminderd of gestopt. En onze overheid
laat dit allemaal toe, omdat wegkijken goedkoper is dan ingrijpen. Aan de ene
kant zien we dat de overheid zich laat leiden door de jeugdzorg- en
mishandelingslobby en aan de andere kant stimuleert zij jeugdbeschermers en
wijkteams om op een repressieve manier te werken, omdat zij nog steeds het waanidee
niet kan loslaten dat ‘achter de voordeur komen’ een fantastische preventieve
maatregel is.
Sven Snijer
(5)
https://www.advokatenkollektief.com/verplichte-jeugdhulp-opleggen-dat-mag-alleen-de-kinderrechter/
