Huisartsen en jeugdhulp

De huidige stand van zaken bij het doorverwijzen naar j-ggz hulp door huisartsen is dat het ‘Perspectiefplan’ dat huisartsen en/of mensen van het Ouder- en Kindteam met ouders moesten invullen van de baan is. Wel volgen er nog gesprekken tussen gemeenten en huisartsen/jeugdartsen om de samenwerking met de OKT’s te verbeteren. Een plan van de gemeente om zich in verregaande mate te bemoeien met zorgtrajecten lijkt voorlopig tegengehouden, maar we weten dat de hoge zorgkosten vroeger of later zullen leiden tot manipulaties door gemeenten op dit gebied en ouders dienen daarom alert te blijven op eventuele ontwikkelingen. De wijkteams die de spil vormen van de Transitie zijn geen publiekstrekkers gebleken en daarom moet er vanuit de gemeente alles aan gedaan worden om ouders en kinderen erheen te loodsen, zonder dat de indruk wordt gewekt van dwang of inperking van vrijheden.  

Wat was er aan de hand?

Naar de wens van het vorige kabinet moesten de gemeenten de jeugdhulp effectiever gaan organiseren en speerpunt daarbij was het bezuinigen op j-ggz. Omdat de rechtstreekse doorverwijzing door de huisarts naar specialistische hulp gegarandeerd wordt door de jeugdwet (1) probeerde de gemeente Amsterdam om tenminste invloed te krijgen op het proces van doorverwijzen (wat ook al niet zuiver is omdat rechtstreekse doorverwijzing geen enkele gemeentelijke bemoeienis inhoudt) in de hoop dat huisartsen bij complexe gezinsproblematiek niet enkel een ggz-verwijzing zouden uitschrijven, maar ouders eerst met hun kind naar het wijkteam sturen.

‘Verbazing en ongenoegen’

De brief van wethouder Simone Kukenheim over de ‘nieuwe werkwijze specialistische jeugdhulp’ (2) waarin wordt gesproken over het aangeven van ‘intensiteiten’ en het opstellen van een ‘perspectiefplan’ door huisartsen bij doorverwijzing naar verschillende vormen van hulpverlening  kwam over alsof het een voldongen feit betrof en schoot daarom de Huisartsenkring Amsterdam/Almere in het verkeerde keelgat.

“De gemeente Amsterdam wil u door middel van deze brief informeren over de nieuwe werkwijze specialistische jeugdhulp vanaf 1 januari 2018. Ook bevat de brief uitleg over wat er voor u als huisarts verandert. ”

Behalve dat het plan wrevel wekte door haar van bovenaf opgelegde karakter, had de Huisartsenkring ook de nodige inhoudelijke bezwaren. Het eerste bezwaar betrof de wens van de gemeente dat huisartsen bij iedere doorverwijzing een SPI aangeven; Segment, Profiel en Intensiteit. Daar bovenop zou in geval van complexe gezinsproblematiek nog eens een perspectief-plan moeten worden ingevuld dat de hele sociale kaart van het gezin omvat. Een enorm tijd en geld verslindende bureaucratische procedure die naar de mening van de huisartsen in strijd is met de rechtstreekse doorverwijzing.

Segmentering van de hulpvragen

De segmentering van jeugdhulp is verdeeld in drie categorieën; A, B en C. Segment A is lichte opvoedhulp of weerbaarheidstraining voor het kind, gegeven door het wijkteam. Segment B betreft psychiatrische problematiek waarbij de huisarts een inschatting moet maken van de ernst/zwaarte ervan en hoeveel behandelingen ongeveer nodig zullen zijn. Segment C is complexe gezinsproblematiek zoals schulden, werkloosheid, relatieproblemen bij ouders en natuurlijk ook kindermishandeling, maar dat staat er niet expliciet bij. Wel vermeldt een alinea in het eerste gedeelte van de brief: “En als ouders tijdelijk niet in staat zijn om zelfstandig, of met behulp van hun sociale netwerk of professionals, de veiligheid van hun kind te waarborgen komen de jeugdbescherming, Veilig Thuis en de Raad voor de Kinderbescherming in beeld.” (3)

Diagnostiek door specialist

De bezwaren van de Huisartsenkring gingen voornamelijk over de bureaucratische werkwijze en de onmogelijkheid om van tevoren te kunnen voorspellen hoe lang een j-ggz traject zal duren. ‘Dat is inherent aan problematiek jeugd GGZ. Een goede diagnostiek wordt belemmerd als er te vroeg ingekaderd wordt.’ Daarnaast zou de nieuwe werkwijze niet-medische taken bij de huisartsen leggen, die niet zijn opgeleid om de zeer algemene doelen te bepalen die de gemeente wil behalen. Tenslotte gaven de huisartsen aan dat het opstellen van een perspectiefplan geen taak is voor de huisarts en dat het te belastend zou zijn voor een gezin om hierin te participeren, omdat het veel beter door een j-ggz specialist kan worden gedaan. Pas na de diagnostiek en het opstellen van het behandelplan zou het contact met het Ouder Kind Team weer in beeld komen.

Deze bezwaren werden door de wethouder niet licht opgevat en het perspectiefplan kwam te vervallen. Een grote geruststelling voor ouders, omdat op die manier wordt voorkomen dat ggz-problematiek kan worden getransformeerd tot een ‘sociaal probleem’ door het wijkteam (besparen!) dat vervolgens een Eigen Kracht Centrale bijeenroept voor gezinsondersteuning vanuit het eigen netwerk, waarbij jan en alleman zich met het gezin gaat bemoeien terwijl Keesje gewoon autisme heeft.(4) Om nog maar te zwijgen van de ‘drang & dwang’ die kan worden opgelegd als de sociale probleemduiding door ouders niet wordt geaccepteerd en zij tot hulpaanvaarding worden gedwongen onder dreiging van kinderbeschermingsmaatregelen.

Sara Stegen‏ @Stegen23 Vrije verwijzing is een recht. Niemand hoort op de stoel van een arts te gaan zitten. Ik zie nu al dat wijkteams vertragend werken op de hulpvraag en dat als ouders niet meewerken dat wijkteams dreigen met vt melding of procedures vertragen.  

Wijkteams alleen voor lichte hulp

In de benadering van de huisartsen moet de manier van doorverwijzen precies omgekeerd verlopen ten opzichte van hoe de wethouder het beoogde. Niet bij complexe problematiek eerst naar het wijkteam doorverwijzen, zodat de beoordeling van de gezinssituatie en de ggz-problematiek gelijktijdig onder hun regie komen, maar enkel de lichte hulpvragen doorsturen naar het wijkteam (ook niet aan te bevelen, want ze maken daar van een mug een olifant) en de specialistische hulp meteen indiceren wanneer dat nodig is. Stella Zonneveld, huisarts en voorzitter Huisartsenkring Amsterdam Almere (HKA) schrijft op Medisch Contact over het perspectief-plan (5) bij complexe gezinsproblematiek:

“Hoewel het hier om slechts een deel van de kinderen gaat, vinden we ook hier niet dat de huisarts zelf een ingewikkeld perspectief-plan moet opstellen of moet laten opstellen door een ouder- en kindadviseur. We juichen een integrale aanpak toe, maar vinden dat de behandelaar bij de intake een integraal plan moet opstellen en dat er geen vertraging in het proces van behandeling moet optreden.”

Een misverstand?

Na het artikel ‘Staatsbemoeienis met zorgtrajecten’ kwam van verschillende kanten het bericht dat de rechtstreekse doorverwijzing gehandhaafd blijft en voorlopig is dat zo, maar we moeten ons hierdoor niet in de luren laten  leggen. ‘De vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Al in 2013 waren ze bezig om toegang tot specialistische hulp aan allerlei voorwaarden te verbinden, zoals in Overijssel, waar enkel nog een indicatie werd afgegeven na een Eigen Kracht Conferentie.   

#vjc2013 “In Overijssel geeft Bureau #jeugdzorg enkel nog indicatie na @eigenkracht conferentie. Ziet men dit als het ideaal?”

(Prof. dr. Robert R.J.M. Vermeiren (1968) is hoogleraar Kinder- en Jeugdpsychiatrie aan het LUMC, hoogleraar forensische jeugdpsychiatrie aan de VU en directeur Patiëntenzorg van Curium-LUMC.)

Ik heb de overschatting van de mogelijkheden van zo’n EKC en de misrekening en naïviteit van de overheid op dit gebied beschreven in het artikel ‘Jeugdzorg als gedecentraliseerde puinhoop’.(6) Dat de jeugdhulp veel goedkoper zou worden door de inzet van vrijwilligers, zodat jeugdzorgprofessionals en ggz-specialisten minder nodig zouden zijn was een mythe waar ze graag in wilden geloven. Als ze middels een integrale aanpak ouders ‘in hun kracht’ zouden zetten’ en hen de ‘eigen regie’ teruggeven zouden alle (financiële) problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hoe dit soort van ‘besparing’ van tijd en geld er in de praktijk uitziet onthult Anabel in ‘Veenbranden, leven van problemen’:

“Jeugdzorg vindt haar bestaansrecht in kinderen waar problemen mee zijn. Of, vaker, ouders die niet in staat zijn hun kind goed te verzorgen en op te voeden, zodat er problemen met het kind ontstaan. En eenmaal in hun greep, worden kosten noch moeite gespaard om deze ouders te begeleiden. Vaak noodzakelijk en prima, maar ze gaan door als dat eigenlijk niet nodig is.

Ze bemoeien zich werkelijk met alles in zo’n gezin. Willen echt alles weten. Alles onder het motto van het belang van het kind.(…) Moeder heeft in het verleden psychische problemen gehad en dus wordt vergaderd, gepraat, vergaderd en nog veel meer gepraat. Een stuk of zeven instanties zitten dan aan tafel en die willen allemaal zich ergens mee bemoeien.(…) En alles is goed, dus worden er steeds meer mogelijke problemen bedacht. De enige waar ze helemaal geen aandacht aan schenken is het kind zelf! De vader wordt er woedend van maar weet niet hoe hij het moet stoppen.” (7)

‘De dreigende beleidsklucht’

Voor de Decentralisatie werd door jeugdzorgkenner René Clarijs al aangegeven dat de jeugdzorgsector er een handje van heeft om alles wat innovatief is en jeugdzorg deels overbodig zou kunnen maken te integreren in het bestaande hulpaanbod. ‘De sector kapselt de innovatie in en zij wordt kalt gestellt. De huidige, geïnstitutionaliseerde jeugdzorg heeft geen belang bij innovatie.’(8) Nu is de grap dat er in de jeugdzorg onder gemeentelijke regie niets is veranderd aan die werkwijze of mentaliteit. Het zijn nog steeds dezelfde organisaties met nieuwe namen die op deze manier te werk gaan. Sterker nog, de wijkteams die in de plaats moesten komen van het oude Bureau Jeugdzorg hebben de werkwijze van haar overgenomen en liggen in dezelfde spagaat bij de tegenstelling ‘zorg & veiligheid’ of het dilemma ‘sociaal probleem - ggz-probleem’. De wijkteams hebben in drie jaar tijd op geen enkele manier aangetoond een beter inschattingsvermogen te hebben dan de vroegere jeugdzorgmedewerkers, klantvriendelijker te zijn of daadkrachtiger wanneer het nodig is. De rechtspositie van ouders is nog even onduidelijk als voorheen (het ‘grijze gebied’) en daarom blunderen ze vrolijk verder.

Rechtspositie versterken geeft vertrouwen

Het gevolg is dat vroeg of laat de ggz-hulp toch weer de zwarte piet krijgt toegespeeld, omdat het met geen mogelijkheid voor te stellen is dat de zogenaamd ‘vrijwillige’ hulp effectiever zal worden en minder bedreigend voor ouders die ver weg willen blijven van jeugdzorg. De gemeenten zullen toch ergens het geld vandaan moeten halen dat met ineffectief en cliënt-onvriendelijk handelen verspild wordt. Bovengenoemde René Clarijs was overigens wél een voorstander van het blokkeren van de directe doorverwijzing naar j-ggz door de huisarts, omdat hij voorzag dat anders de hele transitie zou mislukken. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in gekregen, maar zijn neo-marxistisch aandoende utopieën over hoe het dan anders moet, kan ik niet onderschrijven. Gelukkig hebben we hem alleen nodig voor de probleemanalyse, want de oplossingen zullen we op de eerste plaats moeten zoeken in het juridische domein: rechtspositie van ouders verstevigen en ze betere voorlichting geven over de mogelijke hulptrajecten los van de standaard-interventies onder jeugdzorg-‘drang’, omdat anders alle hoopvolle vernieuwingen in het sociale domein volstrekt kansloos zullen zijn. Het is jammer om te constateren dat men na zoveel jaar nog steeds niet wil toegeven dat er meer aan de hand was dan ‘verkokering’, ‘bureaucratie’ en ‘gescheiden financiële stromen’ die een betere jeugdhulp in de weg stonden. Het was en is nog altijd de verrotte jeugdzorgcultuur -in het vrijwillige en in het gedwongen kader- die de hele machine peperduur, ineffectief en om moedeloos van te worden maakt. Anders doorverwijzen zal daar echt niets aan veranderen.   

Sven Snijer     

(1)Art2.6, 1e lid, onder g, Jeugdwet directe verwijzingsmogelijkheid door huisarts/specialist/jeugdarts https://vng.nl//files/vng/201502_factsheet_besluit_na_huisarts.pdf

(2)Brief Kukenheim, 20 juni 2017  https://amsterdam-almere.lhv.nl/actueel/nieuws/hka-vraagt-gemeente-nieuwe-werkwijze-specialistische-jeugdzorg-niet-te-voeren

(3)Indicatie en verwijzing

https://www.zorgomregioamsterdam.nl/veelgestelde-vragen/vernieuwing-jeugdhulp/indicatie-en-verwijzing/

(4)Eigen Kracht als probleemgeneralisatie

http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2015/07/eigen-regie-als-probleemgeneralisatie.html

(5)Medisch Contact https://amsterdam-almere.lhv.nl/actueel/nieuws/hka-vraagt-gemeente-nieuwe-werkwijze-specialistische-jeugdzorg-niet-te-voeren

(6) Jeugdzorg als gedecentraliseerde puinhoop http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2016/10/jeugdzorg-als-gedecentraliseerde.html

(7)‘Veenbranden, leven van problemen’ http://www.heerenveensecourant.nl/nieuws/60590/veenbranden-leven-van-problemen/

(8) ‘De dreigende beleidsklucht van de transitie jeugdzorg’

http://www.inhuisplaatsen.nu/images/stories/docs/files_voor_nieuws_en_agenda/Ren_Clarijs_artikel_Transitie_sept_12.pdf

https://link.springer.com/article/10.1007/s12451-012-0027-2

Staatsbemoeienis in zorgtrajecten

Het moet altijd uit de lengte of uit de breedte en we wisten al geruime tijd dat de j-ggz kosten niet zouden gaan dalen met de mislukte Decentralisatie van de jeugdzorg, dus was het wachten op de ‘transitie’ van vrijwilligheid naar dwangmaatregelen. Dit keer op collectief niveau, want ouders zijn debiel totdat het tegendeel is bewezen. Voorheen was dit enkel een probleem voor ouders die jeugdzorg om hulp vroegen of die bij AMK /Veilig Thuis waren aangemeld met ‘zorgen om het gezin’ maar nu krijgen ook anderen er last mee. Amsterdam heeft zoals gewoonlijk een voortrekkersrol in de achterlijkheid. Was men vóór de Transitie nog euforisch over de mogelijkheden van de gemeentelijke jeugdzorg (Gerritsen, Hilhorst), nu gaan ze in de hoofdstad tegen de harde afspraken van de jeugdwet in de rechtstreekse doorverwijzing naar j-ggz via de huisarts aan banden leggen als uiterste consequentie van de ‘volumebeheersing’ waar het aanvankelijk mee begon.(1) Een typisch Nederlandse sluipmaatregel om de burger te besodemieteren in overeenstemming met waar het kabinet op heeft aangestuurd; het 'achter de voordeur komen'. Eerst een plan lanceren waar iedereen op tegen is (2) en daarbij begripvol tegemoet komen aan de critici met de geruststelling dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen (handhaving v.d. doorverwijzing), om dan vervolgens datgene waar iedereen met gezond verstand bang voor was alsnog uit te voeren. Het opheffen van de zelfbeschikking van ouders en hen overleveren aan de jeugdzorgmaffia. Het is voor ouders te hopen dat het traineren van het hulptraject door de wijkteams de grootste schade zal zijn, omdat het altijd nog erger kan.

Bemoei-traject of erger…

Voor diegenen die niet helemaal snappen wat het probleem is als eerst even een wijkteam met de ouders ‘meedenkt’ of een ggz-doorverwijzing door de huisarts wel nodig is, raadt ik aan om eens wat rond te neuzen op verschillende websites en blogs over de kwaliteit van jeugdzorg in Nederland (wijkteams en G.I.’s) en vooral de rechtspositie van ouders goed te bestuderen. Er heerst al meer dan dertig jaar amateurisme in de jeugdzorg (voorheen Bureau Jeugdzorg) met als voornaamste klacht van ouders dat dossiers zich vullen met leugens en verdraaide- of uit de context gerukte feiten die in de rechtbank kunnen leiden tot kinderbeschermingsmaatregelen; ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing van een kind.(3) In een rechtssysteem zonder bewijsvoering (civiel recht) is dat heel gevaarlijk, omdat de zorg-’professional’ een onevenredig grote invloed heeft op de maatregelen die rechters opleggen, in een systeem waarin de rechter zelf nauwelijks nog actieve betrokkenheid heeft en gedwongen is zich te verlaten op de meningen van jeugdbeschermers in zittingen van 20 minuten tot een half uur. (Een burenruzie over neerdwarrelende blaadjes van de perenboom  krijgt meer tijd en aandacht.)

Allemaal mishandelingsexpert!

Het gevaar dat voor ouders dreigt, is om bij aanvraag van j-ggz hulp voor hun kind via de huisarts bij het wijkteam terecht te komen en beschuldigd te worden van kindermishandeling. Dat kan zijn omdat ouders hun kind echt mishandelen, maar net zo goed omdat er weer een nieuwe vorm van kindermishandeling in de mode is, zoals Münchhausen by Proxy momenteel bij Veilig Thuis met aansturing door ‘vertrouwensartsen’ als Annemarie Raat en Patries Worm.(4) Tegen mevrouw Raat lopen een flink aantal tuchtrechtelijke procedures, maar zij kan haar werkzaamheden tot dusverre gewoon blijven uitvoeren en Patries Worm is van plan op een Mbp-variant genaamd PCF te promoveren, dus ook zij is naarstig op zoek naar mishandelende ouders. Dit allemaal in een breder kader van de mishandelingshysterie die al een tijdje als een virus woedt in ons land en iedereen besmet met de gedachte dat er overal de godganse dag kinderen worden mishandeld op de meest onverwachte plaatsen, waardoor men het noodzakelijk acht om iedereen te ‘scholen’ in het herkennen van kindermishandeling.(5) Van de schooljuf tot de ziekenhuisarts en van de woningbouwvereniging tot de meteropnemer en de felicitatiedienst als je net een kind hebt gehad. Ook in zwembaden ontsnapt niemand meer aan het waakzame oog van de geïnstrueerde professionals, die het ‘spelen’ van ouders met hun kind in het water opeens met heel andere ogen bekijken.

Lijdt u aan jeugdzorg?

Het is met jeugdzorg net als met een zeldzame ziekte. Als je het zelf niet hebt is het of de ziekte niet bestaat, terwijl er wel degelijk duizenden Nederlanders zijn die eraan lijden en die dringend hulp nodig hebben. Maar het jeugdzorg-virus wordt niet als schadelijk gezien door de overheid, maar juist als een oplossing voor haar problemen. Kwalitatieve jeugdhulp is verondersteld duur en het amateuristische geklungel van jeugdzorg (wijkteam/G.I.) kan de kosten naar beneden brengen door wat langer met kinderen aan te rommelen (en zo nodig ouders van kindermishandeling te beschuldigen zodat er straks niemand meer om j-ggz hulp durft te vragen). ‘Vraag je om een professional, dan krijg je jeugdzorg!’ Een mooie slogan voor het kabinet Rutte III. Een recent congres over waarheidsvinding in Rotterdam heeft voor de zoveelste maal laten zien hoeveel onvrede er is over de kwaliteit van de jeugdzorghulp en het verloop van de rechtsgang als ouders met jeugdzorg in conflict raken.(6) Het congres werd aan alle kanten gemanipuleerd, ook door het ministerie van V&J zelf dat met alle geweld Adré Rouvoet een niet ter zake doende verhaal wilde laten ophangen over ‘vechtscheidingen’ wat behoorlijk afleidde van het werkelijke thema van die dag; een halt toeroepen aan de leugens en het machtsmisbruik door jeugdzorg.

Feiten, geen meningen

De onderzoeksrechter (7) die hoog nodig is in jeugdzorgzaken werd wel voor het voetlicht gebracht, maar van de 250 aanwezigen op het congres waren er onvoldoende op de hoogte wat ze zich daar precies bij moesten voorstellen. De relevante artikelen hierover waren door cliëntenorganisatie LOC netjes op een achteraf plaats geparkeerd, zodat vrijwel niemand ze gelezen had. Natuurlijk is het de verantwoordelijkheid van de mensen achter het idee van de onderzoeksrechter zelf om er meer bekendheid aan te geven, maar vanuit het ministerie wordt dit proces met angst en beven gadegeslagen. Men vreest dat de onderzoeksrechter ‘duur’ is en daarom houden ze liever de ondoorzichtige jeugdzorgtrajecten in stand zoals ze nu zijn, met lage zorgkwaliteit en een maximale aandacht voor het mishandelingaspect. Verrassend nieuws dus voor ouders in Amsterdam, om te vernemen dat ze niet langer bij hun eigen vertrouwde universitair geschoolde huisarts terecht kunnen met hun kostbaarste bezit, maar eerst een tijdje aan het gevaarlijke lijntje van het wijkteam worden gehouden waar onder meer mensen in zitten van jeugdzorg en Veilig Thuis. Voordat de noodzakelijke verbetering van de rechtspositie van ouders in jeugdzorgzaken een feit is, zal er nog heel wat water naar de zee stromen. En ondertussen hebben de jeugdbeschermers vrij spel in het beschuldigen van ouders en het dreigen met beschermingsmaatregelen wanneer ouders zich niet schikken naar de eenzijdige hulptrajecten en opvoedcursussen die worden aanbevolen ter voorkoming van professionele hulp. De Utrechtse wethouder Everhardt (D66) zegt met stalen gezicht dat Veilig Thuis prima functioneert, terwijl we de laatste maanden toch overspoeld zijn met tv-uitzendingen en krantenartikelen over hun machtsmisbruik en amateurisme.(8)

Deskundigen als zondebok

Als we de Nederlandse overheid bezig zien in de kwestie ‘Groningen’ en het gas van de NAM, dan hoeven we niet te rekenen op een eerlijker beleid en meer kwalitatieve jeugdhulp. Tenzij we ze in Den Haag duidelijk kunnen maken dat de hulp aan jeugdigen daar uiteindelijk goedkoper door zal worden, maar met de kortzichtigheid die de parlementariërs eigen is (en hun volgzaam meelopen met de lobbyisten) wordt dat moeilijk voor ze om te visualiseren. We zouden ze kunnen wijzen op professionele trajecten die korter duren (dus minder geld kosten dan langdurige niet-effectieve jeugdzorghulp), het uitsparen van talloze onnodige rechtszaken als ouders echt gehoord worden en niet de tunnelvisie van jeugdbeschermers leidend is, de vermindering in psychische hulp (ziekmelding/ echtscheiding, etc) bij ouders wegens aanhoudende jeugdzorgstress die de maatschappij ook het nodige kost, de voor het leven beschadigde kinderen die ten onrechte uit het ouderlijk huis zijn weggehaald en na meerdere pleegplaatsingen in instabiele toestand (hechtingsgestoord) de volwassenheid bereiken waar ze meteen in een uitkering belanden.(9) Men ziet niet het hele carrièreverloop van het jeugdzorgkind met alle bijkomende kosten op de lange termijn, vandaar het waanidee dat er bezuinigd kan worden door meer amateurs hun gang te laten gaan ten koste van deskundigen.

Keep on dreaming…  

De politiek wil er maar niet aan dat het goedkoper en professioneler kan in de jeugdhulp als er juist minder dwang en manipulatie wordt toegepast, want ze laat zich nog steeds dingen wijsmaken die nooit zullen gebeuren. Dat de Transitie misschien nog zal slagen als ze het vijf jaar langer de tijd geven. Ik heb niemand in de voorbereiding van de Decentralisatie horen zeggen dat het totale proces acht jaar zou gaan duren en dat we tot 2018 enkel verslechtering zouden zien. ‘Preventie, ontlabelen, demedicaliseren, vroegsignaleren, eigen regie, participatie, pedagogische civil society….’ Het waren allemaal kreten waar landelijke en lokale bestuurders zich mee om de tuin hebben laten leiden en waar ze uit angst in zijn meegegaan, om niet achter te blijven bij de visionaire idioten die ons in dit moeras hebben geleid.

Bestuurders blijven het afbrokkelende beeld van de Transitie promoten tot er een noodoplossing gevonden wordt. Die noodoplossing denken ze in Amsterdam gevonden te hebben door tegen alle afspraken in de rechtstreekse doorverwijzing door de huisarts te dwarsbomen en ouders te degraderen tot het lijdend voorwerp van het wijkteam. Het gevolg van dit plan zal zijn dat er nóg meer ouders met de wijkteams in de clinch zullen raken en dat er net als bij Veilig Thuis een storm van publicaties op gang zal komen in de landelijke media waarbij iedereen zich zal afvragen hoe dit toch kan in Nederland! Dan krijg je weer mensen die tot hun ontsteltenis ontdekken dat jeugdbeschermers niet aan waarheidsvinding doen en er nog trots op zijn ook. De vraag is niet waarom jeugdbeschermers niet transparanter willen werken, want daar hebben ze allerlei drogredenen voor, maar waarom de overheid die onze fundamentele mensenrechten moet beschermen dit niet wil. Naast kortzichtigheid en fantasie-politiek moeten we het antwoord vooral zoeken in de hoek van de bezuinigingen, want dat is waar de befaamde Transitie mee begon toen toeterend en juichend de aftrap werd gegeven op 1 januari 2015: Een flinke bezuiniging als voorschot op de grote transformatie waar we drie jaar later nog steeds op wachten.

Sven Snijer

(1)https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/er-was-eens...-direct-verwijzen.htm

(2)http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/03/lanceert-u-maar.html

 

(3)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/10/onderzoeksrechter-voor-eerlijk-familie.html

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1692801/veilig-thuis-manipuleert-rapport.html

(4) “Met name vertrouwensarts R. komt vaak terug in de mails die we krijgen.”….. 

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1690744/

http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/09/spuiten-en-slikken-met-veilig-thuis.html

(5) https://nos.nl/artikel/2167988-klusjesmannen-zien-veel-dus-ook-signalen-van-huiselijk-geweld.html

(6) http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/10/waarheidscongres-meer-van-hetzelfde.html

  

(7) http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/02/jeugdbescherming-heeft.html

 

(8) https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1690744/

(9) https://www.sociaalwerknederland.nl/thema/sociaal-werk-jeugd-hulp-onderwijs/nieuws/4914-van-de-jeugdzorg-naar-de-bijstand