Bemoei-traject of
erger…
Voor
diegenen die niet helemaal snappen wat het probleem is als eerst even een
wijkteam met de ouders ‘meedenkt’ of een ggz-doorverwijzing door de huisarts
wel nodig is, raadt ik aan om eens wat rond te neuzen op verschillende websites
en blogs over de kwaliteit van jeugdzorg in Nederland (wijkteams en G.I.’s) en
vooral de rechtspositie van ouders goed te bestuderen. Er heerst al meer dan
dertig jaar amateurisme in de jeugdzorg (voorheen Bureau Jeugdzorg) met als
voornaamste klacht van ouders dat dossiers zich vullen met leugens en
verdraaide- of uit de context gerukte feiten die in de rechtbank kunnen leiden
tot kinderbeschermingsmaatregelen; ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing
van een kind.(3) In een rechtssysteem zonder bewijsvoering (civiel recht) is
dat heel gevaarlijk, omdat de zorg-’professional’ een onevenredig grote invloed
heeft op de maatregelen die rechters opleggen, in een systeem waarin de rechter
zelf nauwelijks nog actieve betrokkenheid heeft en gedwongen is zich te
verlaten op de meningen van jeugdbeschermers in zittingen van 20 minuten tot
een half uur. (Een burenruzie over neerdwarrelende blaadjes van de
perenboom krijgt meer tijd en aandacht.)
Allemaal
mishandelingsexpert!
Het
gevaar dat voor ouders dreigt, is om bij aanvraag van j-ggz hulp voor hun kind via
de huisarts bij het wijkteam terecht te komen en beschuldigd te worden van
kindermishandeling. Dat kan zijn omdat ouders hun kind echt mishandelen, maar
net zo goed omdat er weer een nieuwe vorm van kindermishandeling in de mode is,
zoals Münchhausen by Proxy momenteel bij Veilig Thuis met aansturing door
‘vertrouwensartsen’ als Annemarie Raat en Patries Worm.(4) Tegen mevrouw Raat
lopen een flink aantal tuchtrechtelijke procedures, maar zij kan haar
werkzaamheden tot dusverre gewoon blijven uitvoeren en Patries Worm is van plan
op een Mbp-variant genaamd PCF te promoveren, dus ook zij is naarstig op zoek
naar mishandelende ouders. Dit allemaal in een breder kader van de
mishandelingshysterie die al een tijdje als een virus woedt in ons land en
iedereen besmet met de gedachte dat er overal de godganse dag kinderen worden mishandeld
op de meest onverwachte plaatsen, waardoor men het noodzakelijk acht om
iedereen te ‘scholen’ in het herkennen van kindermishandeling.(5) Van de
schooljuf tot de ziekenhuisarts en van de woningbouwvereniging tot de
meteropnemer en de felicitatiedienst als je net een kind hebt gehad. Ook in
zwembaden ontsnapt niemand meer aan het waakzame oog van de geïnstrueerde
professionals, die het ‘spelen’ van ouders met hun kind in het water opeens met
heel andere ogen bekijken.
Lijdt u aan
jeugdzorg?
Het
is met jeugdzorg net als met een zeldzame ziekte. Als je het zelf niet hebt is
het of de ziekte niet bestaat, terwijl er wel degelijk duizenden Nederlanders
zijn die eraan lijden en die dringend hulp nodig hebben. Maar het
jeugdzorg-virus wordt niet als schadelijk gezien door de overheid, maar juist
als een oplossing voor haar problemen. Kwalitatieve jeugdhulp is verondersteld duur
en het amateuristische geklungel van jeugdzorg (wijkteam/G.I.) kan de kosten
naar beneden brengen door wat langer met kinderen aan te rommelen (en zo nodig
ouders van kindermishandeling te beschuldigen zodat er straks niemand meer om j-ggz
hulp durft te vragen). ‘Vraag je om een professional, dan krijg je jeugdzorg!’ Een
mooie slogan voor het kabinet Rutte III. Een recent congres over
waarheidsvinding in Rotterdam heeft voor de zoveelste maal laten zien hoeveel
onvrede er is over de kwaliteit van de jeugdzorghulp en het verloop van de
rechtsgang als ouders met jeugdzorg in conflict raken.(6) Het congres werd aan
alle kanten gemanipuleerd, ook door het ministerie van V&J zelf dat met
alle geweld Adré Rouvoet een niet ter zake doende verhaal wilde laten ophangen
over ‘vechtscheidingen’ wat behoorlijk afleidde van het werkelijke thema van die
dag; een halt toeroepen aan de leugens en het machtsmisbruik door jeugdzorg.
Feiten, geen
meningen
De
onderzoeksrechter (7) die hoog nodig is in jeugdzorgzaken werd wel voor het
voetlicht gebracht, maar van de 250 aanwezigen op het congres waren er
onvoldoende op de hoogte wat ze zich daar precies bij moesten voorstellen. De
relevante artikelen hierover waren door cliëntenorganisatie LOC netjes op een
achteraf plaats geparkeerd, zodat vrijwel niemand ze gelezen had. Natuurlijk is
het de verantwoordelijkheid van de mensen achter het idee van de
onderzoeksrechter zelf om er meer bekendheid aan te geven, maar vanuit het
ministerie wordt dit proces met angst en beven gadegeslagen. Men vreest dat de
onderzoeksrechter ‘duur’ is en daarom houden ze liever de ondoorzichtige
jeugdzorgtrajecten in stand zoals ze nu zijn, met lage zorgkwaliteit en een
maximale aandacht voor het mishandelingaspect. Verrassend nieuws dus voor
ouders in Amsterdam, om te vernemen dat ze niet langer bij hun eigen vertrouwde
universitair geschoolde huisarts terecht kunnen met hun kostbaarste bezit, maar
eerst een tijdje aan het gevaarlijke lijntje van het wijkteam worden gehouden
waar onder meer mensen in zitten van jeugdzorg en Veilig Thuis. Voordat de
noodzakelijke verbetering van de rechtspositie van ouders in jeugdzorgzaken een
feit is, zal er nog heel wat water naar de zee stromen. En ondertussen hebben
de jeugdbeschermers vrij spel in het beschuldigen van ouders en het dreigen met
beschermingsmaatregelen wanneer ouders zich niet schikken naar de eenzijdige
hulptrajecten en opvoedcursussen die worden aanbevolen ter voorkoming van
professionele hulp. De Utrechtse wethouder Everhardt (D66) zegt met stalen gezicht dat Veilig Thuis
prima functioneert, terwijl we de laatste maanden toch overspoeld zijn met
tv-uitzendingen en krantenartikelen over hun machtsmisbruik en amateurisme.(8)
Deskundigen als
zondebok
Als
we de Nederlandse overheid bezig zien in de kwestie ‘Groningen’ en het gas van
de NAM, dan hoeven we niet te rekenen op een eerlijker beleid en meer
kwalitatieve jeugdhulp. Tenzij we ze in Den Haag duidelijk kunnen maken dat de
hulp aan jeugdigen daar uiteindelijk goedkoper door zal worden, maar met de
kortzichtigheid die de parlementariërs eigen is (en hun volgzaam meelopen met
de lobbyisten) wordt dat moeilijk voor ze om te visualiseren. We zouden ze kunnen
wijzen op professionele trajecten die korter duren (dus minder geld kosten dan
langdurige niet-effectieve jeugdzorghulp), het uitsparen van talloze onnodige
rechtszaken als ouders echt gehoord worden en niet de tunnelvisie van
jeugdbeschermers leidend is, de vermindering in psychische hulp (ziekmelding/
echtscheiding, etc) bij ouders wegens
aanhoudende jeugdzorgstress die de maatschappij ook het nodige kost, de voor
het leven beschadigde kinderen die ten onrechte uit het ouderlijk huis zijn
weggehaald en na meerdere pleegplaatsingen in instabiele toestand (hechtingsgestoord)
de volwassenheid bereiken waar ze meteen in een uitkering belanden.(9) Men ziet
niet het hele carrièreverloop van het jeugdzorgkind met alle bijkomende kosten
op de lange termijn, vandaar het waanidee dat er bezuinigd kan worden door meer
amateurs hun gang te laten gaan ten koste van deskundigen.
Keep on dreaming…
De
politiek wil er maar niet aan dat het goedkoper en professioneler kan in de
jeugdhulp als er juist minder dwang en manipulatie wordt toegepast, want ze laat
zich nog steeds dingen wijsmaken die nooit zullen gebeuren. Dat de Transitie
misschien nog zal slagen als ze het vijf jaar langer de tijd geven. Ik heb
niemand in de voorbereiding van de Decentralisatie horen zeggen dat het totale
proces acht jaar zou gaan duren en dat we tot 2018 enkel verslechtering zouden
zien. ‘Preventie, ontlabelen, demedicaliseren, vroegsignaleren, eigen regie,
participatie, pedagogische civil society….’ Het waren allemaal kreten waar
landelijke en lokale bestuurders zich mee om de tuin hebben laten leiden en
waar ze uit angst in zijn meegegaan, om niet achter te blijven bij de
visionaire idioten die ons in dit moeras hebben geleid.
Bestuurders blijven
het afbrokkelende beeld van de Transitie promoten tot er een noodoplossing
gevonden wordt. Die noodoplossing denken ze in Amsterdam gevonden te hebben
door tegen alle afspraken in de rechtstreekse doorverwijzing door de huisarts
te dwarsbomen en ouders te degraderen tot het lijdend voorwerp van het
wijkteam. Het gevolg van dit plan zal zijn dat er nóg meer ouders met de
wijkteams in de clinch zullen raken en dat er net als bij Veilig Thuis een
storm van publicaties op gang zal komen in de landelijke media waarbij iedereen
zich zal afvragen hoe dit toch kan in Nederland! Dan krijg je weer mensen die tot hun ontsteltenis ontdekken dat jeugdbeschermers niet aan waarheidsvinding doen en er nog trots
op zijn ook. De vraag is niet waarom jeugdbeschermers niet
transparanter willen werken, want daar hebben ze allerlei drogredenen voor, maar waarom de overheid die onze fundamentele mensenrechten moet
beschermen dit niet wil. Naast kortzichtigheid en fantasie-politiek moeten we het antwoord vooral zoeken in de hoek van de bezuinigingen, want dat is waar de befaamde
Transitie mee begon toen toeterend en juichend de aftrap werd gegeven op 1
januari 2015: Een flinke bezuiniging als voorschot op de grote transformatie
waar we drie jaar later nog steeds op wachten.
Sven Snijer
(4) “Met name vertrouwensarts R. komt vaak terug in de
mails die we krijgen.”…..
(5) https://nos.nl/artikel/2167988-klusjesmannen-zien-veel-dus-ook-signalen-van-huiselijk-geweld.html