Vlak
nadat een reële kans op waarheidsvinding in de jeugdzorg, door middel van verbetervoorstellen
van ouderorganisaties en familie- en jeugdrechtadvocaten, alsmede van verschillende
wetenschappers als bijdrage aan het Congres Waarheidsvinding, door het ministerie van Justitie&Veiligheid is
afgeschoten door helemaal niets van deze
voorstellen over te nemen in haar uiteindelijke beleidsplan voor de Tweede
Kamer, (1) vernemen we in de media dat er een onderzoek zal komen naar de
oorzaken van de talloze problemen in de jeugdzorg.(2) Hoe lachwekkend, dat er een jaar lang over de structurele
oorzaken van die problemen gesproken is door de deelnemers, zoals de ongezonde
vermenging van het zorgdomein en het juridisch domein, de slecht
functionerende controlemechanismen op de zorgkwaliteit en machtsmisbruik door
jeugdbeschermers en de onfrisse drang & dwang-constructie die nog meer dan
voorheen normale gezinnen in het verderf stort op grond van de lichtste
verdenking. Een systeem dat door de afwezigheid van feitenonderzoek al
decennia voor frustratie en ellende zorgt voor ouders en kinderen, wat door minister Dekker wordt afgedaan met het advies dat het systeem slechts een ‘mentaliteitsverandering’
nodig heeft. Een misselijke manier om de grote problemen in de jeugdzorg waar
ouders al heel lang over klagen te bagatelliseren, waarbij de flauwekuloplossing
die door de bewindsman geboden wordt voor hen een extra klap in het gezicht is.
Beterschapsbeloften
Dit
mentaliteitsprobleem bestaat inderdaad en al meer dan veertig jaar blijkt dat het
niet verdwijnt met het zoveelste pakket aan ‘beterschapsbeloften’. (3) Die verlangde cultuuromslag, daar spraken ze tien,
twintig jaar geleden ook al over. Het gezever over de broodnodige ‘klik’ tussen
ouders en hulpverleners stamt nog uit de periode van vóór de Transitie (vanaf
2008) en daar is door de ontbrekende borging van de rechtspositie van ouders helemaal
niets van terechtgekomen. Daarom is oud-advocaat Peter Prinsen een petitie gestart. (4) De hulpverleners zijn wel dichter bij gezinnen
komen te staan, maar bepaald niet vriendelijker en nog minder vrijwillig. De
vrije doorverwijzing naar specialistische hulp via de huisarts bleef weliswaar
gehandhaafd, maar door allerlei manipulaties van
huisartsen door lokale overheden probeerden ze hier toch nog een ongezonde invloed op uit te oefenen. Iets
dat recentelijk in Amsterdam compleet mislukt is, door stevig verzet
van de huisartsenvereniging. (5)
De Ouder en Kindadviseur
Zonder
dergelijke verzetshaarden in de samenleving zouden burgers langzamerhand de
sociale gevangenen worden van de lokale overheid. Om iedereen in hetzelfde
gareel te dwingen en te doen voorkomen alsof ouders geen andere keuze hebben,
worden alle schoolmaatschappelijk werkers in Amsterdam uit de scholen verbannen en daarvoor
in de plaats is er nu de Ouder&Kindadviseur (OKA), die precies hetzelfde
werk doet als de schoolmaatschappelijk werker, maar via het Sociale Wijkteam
kan er eerder drang & dwang worden uitgeoefend en staat jeugdzorg eerder op
de stoep om je kind weg te halen. (6) Dat heet in het jargon van de schlemielen in
Den Haag ‘preventie’, terwijl normale burgers met gezond verstand spreken van
onnodige juridische escalatie van hulpverlening. We raken in de jeugdzorg maar
niet verlost van de eeuwige spagaat van ‘te vroeg’ of ‘te laat’ ingrijpen en de
gevolgen van het te laat ingrijpen door handelingsverlegen jongvolwassenen (net
een jaar van school waardoor ze denkbeeldig en reëel gevaar voor het kind nog
niet kunnen onderscheiden) worden verhaald op ouders bij wie de hulpvraag en de
zorgen om de gezinssituatie in het geheel niet alarmerend zijn. Die worden
keihard aangepakt, vooral wanneer ze een beetje mondig zijn. Dat heet ‘overcompensatie’
en dat snapt een kind, maar basale psychologische inzichten of
basisvaardigheden in communicatie om met ouders een goede hulprelatie op te
bouwen zijn in deze sector nagenoeg afwezig. Met het juridisch dwangapparaat
achter zich, voelt menig incompetente gezinsvoogd of casemanager van Veilig
Thuis of het wijkteam zich bevoegd om te gaan dreigen met de rechter als ouders
zich niet als een stel middeleeuwse horigen onmiddellijk onderwerpen aan de
opgelegde ‘hulp’.
Geen feitenonderzoek
De
fysieke slavernij is in onze samenleving afgeschaft, maar de geestelijke
slavernij, de tirannie van de ongefundeerde beschuldigingen vergezeld van de omgekeerde
bewijslast (bewijs als ouder in een systeem zonder feitenonderzoek maar eens
dat je je eigen kind niet hebt mishandeld
of misbruikt) wordt iedere dag erger.(7) Het leed dat ouders wordt aangedaan -en
de rest van het familiesysteem- is voor de politiek op dit moment niet eens een
aandachtspunt, want ouders worden immers nergens strafrechtelijk voor
veroordeeld, dus waar klagen ze eigenlijk over? Ze worden slechts veroordeeld
tot een geestelijke marteling en de psychische hel van jarenlange juridische strijd
met semi-overheidsinstellingen die ‘vermoedens en indrukken’ met een ernstig, professioneel
gezicht bij de rechter voorleggen. Instanties die een eigen leven leiden en
geen baas boven zich nodig hebben, behalve wanneer er weer geld bij moet vanwege
hun eigen onkunde. Dan kloppen ze snel aan bij de systeemverantwoordelijke, die
overigens niet wil horen wat de werkelijke reden is van de eeuwige tekorten in deze sector. Als ze maar weer braaf beloven dat ze zullen leren van hun
fouten…want het zijn en blijven immers 'complexe zaken' als je echte deskundigheid en objectiviteit met alle macht buiten de deur blijft houden.
Sven Snijer
(7)https://nos.nl/artikel/2167988-klusjesmannen-zien-veel-dus-ook-signalen-van-huiselijk-geweld.html