Als
ik ergens de term ‘Taskforce’ (1) tegenkom vraag ik me altijd af welk
onoplosbaar probleem het nu weer betreft. Dit stoere Engelstalige begrip wordt vaak
gebruikt als ze een onbeheersbare situatie op een militante manier tot een
oplossing proberen te brengen, omdat de reguliere methoden hebben gefaald. Taskforce
klinkt indrukwekkend, maar geeft eigenlijk aan dat men het niet meer weet en toch
het publiek de indruk wil geven dat ze het probleem heel serieus nemen. Zoals
de ‘war on drugs’ in de jaren ‘90, die ervoor moest zorgen dat er nooit meer
drugs Amerika zouden binnen komen. We weten inmiddels hoe goed dat gewerkt
heeft. Ongeveer net zo goed als de Drooglegging, waar de Amerikaanse maffia zo
geweldig veel profijt van heeft gehad. Ik schat dat het resultaat van de
Taskforce kindermishandeling zal zijn dat er onder een groot deel van de
bevolking het idee zal ontstaan dat er in Nederland ontzettend veel kinderen mishandeld
worden, zonder dat die kinderen ooit gevonden worden. Vergelijkbaar met het
algemene gevoel van onbehagen onder de bevolking en vrees voor de toekomst,
terwijl de meeste mensen zichzelf persoonlijk een hoog gelukscijfer toekennen. ‘Met
Nederland gaat het slecht, maar met mij gaat het goed.’ Zo kunnen we ook
stellen ‘Er worden ontzettend veel kinderen mishandeld, maar met de Nederlandse
jeugd gaat het goed!’.
Marketing van
kindermishandeling
Er
is een paar jaar terug door Ouders Online een artikel geschreven over ‘De
marketing van kindermishandeling’. (2) Het is namelijk gewoon business, die machtige
lobby om overal kindermishandeling te vermoeden en iedereen die met kinderen
werkt cursussen te laten volgen om zo snel mogelijk te melden met alle gevolgen
vandien voor de gezinnen die in staat van beschuldiging worden gesteld. Hoe
stoerder en indrukwekkender het taalgebruik, hoe rijper de puist begint te
worden en hoe harder hij straks zal worden uitgeknepen. Al dat melden geeft een
overbelasting bij Veilig Thuis die niet meer toekomt aan de echte
probleemgezinnen(3), maar ondertussen wordt naar het publiek gecommuniceerd dat
men goed bezig is vanuit de Augeo Foundation.(4) Ze geven zoveel om zielige
kindertjes dat ze er alles aan zullen doen om met de kracht van het gemiddelde
het grootst mogelijke aantal ouders te beschuldigen en verdacht te maken, om
zodoende een klein groepje echt mishandelde kinderen eruit te zeven. Dat lijkt
ze wel een goed strategie die op de lange termijn veel vertrouwen zal geven in
de hulpverlening! (5) Wat dat voor schade doet aan gezinnen en kinderen wiens
ouders met die stress moeten leven, daar hoeft de sociale inquisitie zich toch
niets van aan te trekken? Jeugdbeschermers doen immers altijd alles ‘in het
belang van het kind’. Maar als we dat nu eens omdraaien en stellen: ‘Kinderen handelen
altijd in het belang van jeugdbeschermers’.
Het belang van
jeugdbeschermers
Kinderen
zijn ‘professioneel’ onschuldig en hoeven hun onschuld niet te bewijzen. Dat
moeten ouders doen en daarom is de strijd over de schuld of onschuld van ouders
ook niet een strijd in het belang van het kind, maar een krachtmeting met als
beloning het kind. Eén van de twee partijen, ouders of jeugdzorg, zal ermee
vandoor gaan. De meeste kinderen hebben geen beschuldigingen geuit naar hun
eigen ouders en ze willen ook het liefste bij hun eigen ouders zijn, afgezien
van de heel schrijnende situaties. De hulpverlening moet niet aan ouders worden
opgelegd als een taakstraf, want daar heeft het kind geen baat bij. Welk kind
wordt er gelukkig van dat zijn ouders worden vernederd en onderworpen aan
dwangmaatregelen waar ze zelf het nut niet van inzien? Als het de juiste hulp
is, maar de ouders hebben er geen trek in, kan de vraag gesteld worden of ze überhaupt
geschikt zijn als ouders. En als de hulp niet toepasselijk is en de ouders
hebben er om die reden geen zin in, is dat juist een teken van goed verstand en
de juiste pedagogische mentaliteit. Het moet maar eens een keer over zijn met die
valse cliëntrelaties die niets anders zijn dan hulpverleningschantage vanuit de
juridische macht van jeugdzorg. Een ouder die ergens van beschuldigd wordt
voelt zich helemaal niet geholpen en naar die ‘klik’ kan de hulpverlener wel
fluiten als het eerste Veilig Thuis-onderzoek is geweest en het dossier wordt doorgestuurd
naar de beschermtafel.
‘When no one
else can help you….’
Taskforce
kindermishandeling wil zeggen: ’Het probleem is zo groot geworden (of ze willen
die indruk wekken) dat we nu de Special Forces gaan inschakelen om deze “Moeder
aller kindermishandelingoorlogen” tot een goed einde te brengen.’ En daarbij is
beeldvorming veel belangrijker dan de resultaten, want de praktijk wijst al
jaren uit dat er van alle kinderen die bij jeugdzorg onder toezicht staan of die
uit huis geplaatst zijn, een viervoud(!) aan potentieel mishandelde kinderen
niet gevonden wordt. En we melden al jaren bij het AMK en Veilig Thuis, dus
waar zijn ze dan? Om nog maar eens een keer de Transitie de grond in te stampen
(we hebben nu de wind mee), het was natuurlijk de bedoeling dat de Sociale
Wijkteams in een vroeg stadium zouden signaleren welke kinderen er in de knel
kwamen thuis, maar daarvoor moest aan twee belangrijke voorwaarden worden voldaan:
Ouders moeten vaak langskomen en ouders (plus ketenpartners) moeten vertrouwen
hebben in de professionaliteit van die teams.(6) Met beiden wil het niet zo
lukken, vandaar dat nu de ‘superheroes’ van de Taskforce worden ingeschakeld, met
zelfs een aparte jongerengroep binnen de Augeo Foundation, want het
indoctrineren moet vroeg beginnen. Je wil niet dat die jongeren eerst
onderscheidend verstand krijgen en levenservaring opdoen, want er moet geoogst
worden.
‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’
Nog
even ter verduidelijking voor lokale bestuurders: je kunt geen cliëntvertrouwen
opbouwen als de langzaam verkregen goodwill op wijkniveau (adviesgesprekjes met
de Ouder en Kindadviseur) wordt ondermijnd door de ‘special forces’ die
iedereen in staat van beschuldiging stellen. Er is geen middenweg tussen
vertrouwen en dwang. Het is of vertrouwen of dwang, maar wat we al twintig jaar
zien in de jeugdzorg is dat een gebrek aan vertrouwen bij de cliënt als gevolg
van een belabberde zorgkwaliteit, wordt ondervangen door jeugdbeschermers met
juridische dwang. De Transitie had juist als doel om die patstelling te
doorbreken en op die manier zwaardere jeugdhulp en strijd met ouders tot een
minimum te beperken. Helaas laten ze nog iedere dag (en steeds intensiever) de mishandelinglobbyisten
door hun sociale wijkcohesie heen fietsen met hun eeuwig durende gevaren-progapanda,
zonder dat iemand begrijpt dat juist de vele gezinsdrama’s die we in jaren
voorbij hebben zien komen gekoppeld waren aan het onvermogen van
jeugdbeschermers om gevaren goed in te schatten. Dan spreken we dus over het
traject ná de melding. Toch iets om over na te denken…
Sven Snijer
(3)….de
Nijmeegse wethouder Bert Frings bij het ministerie van Volksgezondheid en
Welzijn aangegeven dat het maar eens over moet zijn met al die campagnes tegen
kindermishandeling , omdat ze de capaciteiten niet hebben als gemeente om alle
meldingen af te handelen en daardoor niet meer aan de acute gevallen toekomen. http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4290098/2016/04/27/Stop-campagne-tegen-kindermishandeling.dhtml
