Burgemeester,
Wat
een ongelukkig toeval was dat nou toch. Een dag nadat ik u per mail de mantel
heb uitgeveegd over uw zoveelste armoedige zelfrechtvaardigende brief, waarmee
u de totale onkunde en onwil van alle instanties waar wij in de zaak van onze dochter
mee te maken hebben gehad blijft uitleggen als correct handelen, omdat u meent
dat het ons ontbreekt aan het vermogen om dingen ’goed te duiden’, lees ik een
artikel in de Telegraaf over de grote consternatie op een school in Haarlem
waarvan de overeenkomsten met onze zaak toch wel erg in het oog springen.
https://www.telegraaf.nl/nieuws/961327/meisje-6-misbruikt-op-schooltoilet
Ook daar gaat het om een zesjarig meisje dat misbruikt wordt op het toilet van de school door medeleerlingen en ook daar was de zaak geheim gehouden voor de andere ouders, weliswaar op verzoek van de moeder van het slachtoffer zelf, anders dan in onze zaak, maar de nieuwe directeur vond de toen gemaakte afspraken hierover van de voormalig directeur ‘niet verstandig’. Dat is ook de reden waarom wij nooit hebben verzocht om geheimhouding in onze zaak, maar in tegendeel verzochten dat de andere ouders verteld zou worden wat hun kind mogelijkerwijze was overkomen. Onze dochter sprak over meerdere kinderen die slachtoffer waren van de seksuele intimidatie en ook dat andere kinderen werden aangezet tot een actieve rol in de seksspelletjes onder dreiging van fysiek en verbaal geweld, waarbij het belangrijk is om te weten dat het leeftijdsverschil tussen de oudste en jongste kinderen in die klas twee jaar bedroeg (van 4 tot 6 jaar) wat een aardig idee geeft van de macht die de oudere dadertjes hadden over hun slachtoffers.
https://www.telegraaf.nl/nieuws/961327/meisje-6-misbruikt-op-schooltoilet
Ook daar gaat het om een zesjarig meisje dat misbruikt wordt op het toilet van de school door medeleerlingen en ook daar was de zaak geheim gehouden voor de andere ouders, weliswaar op verzoek van de moeder van het slachtoffer zelf, anders dan in onze zaak, maar de nieuwe directeur vond de toen gemaakte afspraken hierover van de voormalig directeur ‘niet verstandig’. Dat is ook de reden waarom wij nooit hebben verzocht om geheimhouding in onze zaak, maar in tegendeel verzochten dat de andere ouders verteld zou worden wat hun kind mogelijkerwijze was overkomen. Onze dochter sprak over meerdere kinderen die slachtoffer waren van de seksuele intimidatie en ook dat andere kinderen werden aangezet tot een actieve rol in de seksspelletjes onder dreiging van fysiek en verbaal geweld, waarbij het belangrijk is om te weten dat het leeftijdsverschil tussen de oudste en jongste kinderen in die klas twee jaar bedroeg (van 4 tot 6 jaar) wat een aardig idee geeft van de macht die de oudere dadertjes hadden over hun slachtoffers.
Zoveel pijn en stress
U weet inmiddels dat wij als ouders na drie-en een half jaar niets meer van u verwachten, want we hebben u en uw medewerkers via allerlei kanalen onder druk gezet, niet in de positieve verwachting dat u van harte bereid zou zijn onder ogen te zien wat het werkelijke onrecht is geweest in onze zaak (niet het misbruik, maar de behandeling van de ouders van het slachtoffer), maar we meenden dat verschillende personen en instanties tenminste net zoveel pijn en stress van deze zaak mochten ervaren als wij hadden meegemaakt, door de omkering van het slachtofferschap in daderschap, door de malafide instantie genaamd AMK waardoor wij in uiterste wanhoop bij de toenmalige wethouder van onderwijs en jeugdzaken Lodewijk Asscher aanklopten.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/05/geen-normale-seksuele-nieuwsgierigheid.html
Wij rekenden erop dat er van alle personen die wij aan het jasje getrokken hebben om het onrecht en de belachelijkheid van de situatie uit te leggen er toch iemand zou zijn die buiten de starre procedures kon denken en zijn nek durfde uit te steken voor twee ouders die het al zwaar genoeg hadden met een misbruikt autistisch kind van zes, die dat kind ook nog dreigden te verliezen aan een instelling of pleeggezin! Maar wij waren zo naïef… Natuurlijk kon er niemand menselijk met ons omgaan, want we vergaten dat we te maken hadden met beroeps-probleemzoekers (jeugdzorg) en politici (een woord dat verder geen uitleg behoeft) buiten natuurlijk de arrogantie van een scholenorganisatie die wel goed geld wil verdienen aan de meest kwetsbare kinderen, maar niet het fatsoen heeft om normaal met ouders om te gaan die terecht zich niet laten afschepen met een beterschapbelofte, maar eisten dat er tenminste een orthopedagoog met hun kind in gesprek ging. Maar dat was al teveel gevraagd, net zoals de zedenpolitie ook onoverkomelijke bezwaren zag in het onderzoeken/ondervragen van onze dochter. Er hoefde niets onderzocht te worden, want na een grondige ‘w.c.-fluistersessie’ van de dienders op de school en een lekker kopje thee in de lerarenkamer werd hen duidelijk dat er helemaal niets gebeurd was.
U weet inmiddels dat wij als ouders na drie-en een half jaar niets meer van u verwachten, want we hebben u en uw medewerkers via allerlei kanalen onder druk gezet, niet in de positieve verwachting dat u van harte bereid zou zijn onder ogen te zien wat het werkelijke onrecht is geweest in onze zaak (niet het misbruik, maar de behandeling van de ouders van het slachtoffer), maar we meenden dat verschillende personen en instanties tenminste net zoveel pijn en stress van deze zaak mochten ervaren als wij hadden meegemaakt, door de omkering van het slachtofferschap in daderschap, door de malafide instantie genaamd AMK waardoor wij in uiterste wanhoop bij de toenmalige wethouder van onderwijs en jeugdzaken Lodewijk Asscher aanklopten.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/05/geen-normale-seksuele-nieuwsgierigheid.html
Wij rekenden erop dat er van alle personen die wij aan het jasje getrokken hebben om het onrecht en de belachelijkheid van de situatie uit te leggen er toch iemand zou zijn die buiten de starre procedures kon denken en zijn nek durfde uit te steken voor twee ouders die het al zwaar genoeg hadden met een misbruikt autistisch kind van zes, die dat kind ook nog dreigden te verliezen aan een instelling of pleeggezin! Maar wij waren zo naïef… Natuurlijk kon er niemand menselijk met ons omgaan, want we vergaten dat we te maken hadden met beroeps-probleemzoekers (jeugdzorg) en politici (een woord dat verder geen uitleg behoeft) buiten natuurlijk de arrogantie van een scholenorganisatie die wel goed geld wil verdienen aan de meest kwetsbare kinderen, maar niet het fatsoen heeft om normaal met ouders om te gaan die terecht zich niet laten afschepen met een beterschapbelofte, maar eisten dat er tenminste een orthopedagoog met hun kind in gesprek ging. Maar dat was al teveel gevraagd, net zoals de zedenpolitie ook onoverkomelijke bezwaren zag in het onderzoeken/ondervragen van onze dochter. Er hoefde niets onderzocht te worden, want na een grondige ‘w.c.-fluistersessie’ van de dienders op de school en een lekker kopje thee in de lerarenkamer werd hen duidelijk dat er helemaal niets gebeurd was.
De reden voor het zorgelijke gedrag van het kind moest dus gelegen zijn in de thuissituatie. Even een korte samenscholing van AMK, school (Signis/Kentalis) en zedenpolitie zonder medeweten van ouders (terug te vinden in het logboek van de school) over de wenselijkheid van een AMK-melding en alweer was er een probleem opgelost. We boffen maar met zulke professionals!
Ieder mens met normaal verstand.....
Nu hebben wij zoals u weet kort geleden ons hele verhaal in een drie uur durend gesprek met een journalist van het NRC nog eens tot in detail uit de doeken gedaan, maar het had ons eigenlijk niet hoeven verbazen dat het aanvankelijke enthousiasme van deze persoon om iets met ons verhaal te gaan doen na zijn gesprek met de gemeente opeens weer van tafel was. (De ‘magische’ werking van contacten met de gemeente, daar kan Elsevier ook van meepraten.) Met deze journalist hebben wij het natuurlijk ook gehad over het ontstaan van de hele kwestie met de school en over onze contacten met Lodewijk Asscher waar ik het al eerder over had. Over de hoop die wij op hem gevestigd hadden dat hij in zijn positie als wethouder (en geluksdubbeltje van de burgemeester als grote belofte van de PvdA en uithangbord van de stad Amsterdam) zou ingrijpen en ons niet aan ons lot over zou laten, want ieder mens met normaal verstand begreep toch wel dat er iets loos moest zijn in het gezin van de twee zusjes die primair voor de seksuele intimidatie verantwoordelijk waren?
Nu hebben wij zoals u weet kort geleden ons hele verhaal in een drie uur durend gesprek met een journalist van het NRC nog eens tot in detail uit de doeken gedaan, maar het had ons eigenlijk niet hoeven verbazen dat het aanvankelijke enthousiasme van deze persoon om iets met ons verhaal te gaan doen na zijn gesprek met de gemeente opeens weer van tafel was. (De ‘magische’ werking van contacten met de gemeente, daar kan Elsevier ook van meepraten.) Met deze journalist hebben wij het natuurlijk ook gehad over het ontstaan van de hele kwestie met de school en over onze contacten met Lodewijk Asscher waar ik het al eerder over had. Over de hoop die wij op hem gevestigd hadden dat hij in zijn positie als wethouder (en geluksdubbeltje van de burgemeester als grote belofte van de PvdA en uithangbord van de stad Amsterdam) zou ingrijpen en ons niet aan ons lot over zou laten, want ieder mens met normaal verstand begreep toch wel dat er iets loos moest zijn in het gezin van de twee zusjes die primair voor de seksuele intimidatie verantwoordelijk waren?
En
over die knoop in onze maag, toen na weken lang wachten (waarbij wij natuurlijk
zelf overal achteraan moesten) de email binnen kwam van Asscher dat het ‘onafhankelijke
onderzoek’ waar wij om gevraagd hadden het AMK-onderzoek was van die bevooroordeelde
malloten die ons juist met onze rug tegen de muur probeerden te zetten! Dank u
wel wethouder.
Het
voert te ver om alle details weer op te noemen, want dat is allemaal terug te
vinden op de blog Jeugdzorg Dark horse die wij uit protest tegen de manier
waarop er met ons is omgegaan in het leven hebben geroepen. Een blog die ons
heeft geleerd dat wij niet de enigen zijn die een vieze smaak in hun mond
hebben overgehouden aan contact met het AMK en dat er meer ouders in Nederland
zijn die door scholen een kunstje geflikt wordt met AMK -of zorgmeldingen op
ondeugdelijke gronden. Maar die blog kent u wel en het is u bekend dat wij na
een periode van flink uithalen naar iedereen die ons heeft laten barsten van officiële
zijde op zeker moment er een punt achter gezet hebben en zijn verder gegaan
met publicaties over het onrecht dat andere ouders werd aangedaan door AMK,
jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming.
Onverwachts
Tot het moment dat onze zaak heel even ‘heropend’ werd, toen er na drie jaar toch nog andere ouders naar voren kwamen van een jongetje dat bij onze dochter in de klas had gezeten, op de bewuste school, in die periode (Ara klas - schooljaar 2010-2011). Dat had u nooit verwacht, en wij nog minder. Eén van de belangrijkste argumenten om verder nooit wat met onze zaak te doen richting de andere ouders van de Signisschool en ze niet in te lichten dat hun kind mogelijkerwijze seksueel was geïntimideerd, was dat wij de enige ouders waren die met dit verhaal naar voren waren gekomen, zodat het verder voor de andere ouders (en hun kind) niet van belang werd geacht het te weten. Natuurlijk werd die ouders zelf niets gevraagd en wij waarschuwden u voor de mogelijke gevolgen als het later toch uit zou komen. En dat is precies wat er gebeurde.
Tot het moment dat onze zaak heel even ‘heropend’ werd, toen er na drie jaar toch nog andere ouders naar voren kwamen van een jongetje dat bij onze dochter in de klas had gezeten, op de bewuste school, in die periode (Ara klas - schooljaar 2010-2011). Dat had u nooit verwacht, en wij nog minder. Eén van de belangrijkste argumenten om verder nooit wat met onze zaak te doen richting de andere ouders van de Signisschool en ze niet in te lichten dat hun kind mogelijkerwijze seksueel was geïntimideerd, was dat wij de enige ouders waren die met dit verhaal naar voren waren gekomen, zodat het verder voor de andere ouders (en hun kind) niet van belang werd geacht het te weten. Natuurlijk werd die ouders zelf niets gevraagd en wij waarschuwden u voor de mogelijke gevolgen als het later toch uit zou komen. En dat is precies wat er gebeurde.
De
ouders van het bewuste kind, het medeslachtoffer dat toentertijd vier jaar oud was,
een kind dat voorkomt in de verslagen van de traumatherapie van onze dochter
bij haar behandeling in Zaandam, wilden naar aanleiding van onze blog-publicaties
onmiddellijk persoonlijk met ons in contact treden en we hebben ze een dag
later gesproken bij ons thuis. En wat schetst onze verbazing? Ook zij hadden in
die periode bij hun kind zorgelijke signalen vastgesteld, maar wisten niet waar
deze aan toe te schrijven, want er was ze immers niets verteld over het verhaal
van onze dochter. Hun kind werd plotseling weer onzindelijk (ging op school
niet naar het toilet), was thuis opeens weer bang voor de w.c., maar kon zich
moeilijk uiten hierover (spraak/taalschool) zodat de ouders in het duister tastten
over de reden van het gedrag. Dat sluit toch goed aan bij het verhaal van onze
dochter over het misbruik op de toiletten van de school. In samenspraak met de
ontredderde en verontwaardigde ouders, schreven wij u een aangetekende brief
waarin wij u op de hoogte stelden van de nieuwste ontwikkelingen (april 2014).
Wij waren dus niet de enige ouders, maar dat hadden wij u al vele malen
verteld. Nu was er bewijs.
Zorg voor ouders en slachtoffers(s)
De brief was vooral een gebaar van ons naar de nieuwe ouders toe, want wij zelf hadden er een hard hoofd in dat dit ook maar iets aan de zaak zou veranderen. Uw houding was immers al bepaald. Het ging er volgens u niet om of het misbruik mogelijk had plaatsgehad bij meerdere kinderen (u ‘sluit het niet uit’), maar dat er goed was ingegrepen door de school op zo’n manier dat het niet meer voor kon komen. Nu is dat natuurlijk een boude bewering, ervoor zorgen dat iets nooit meer kan voorkomen, want dat is in principe de doelstelling van iedere school dat dit soort zaken nooit zullen voorkomen, maar dan de weerbarstige realiteit. Vijf jaar ervoor op een andere school van Kentalis in Almere was het ook al voorgekomen, misbruik tussen kinderen onderling in dezelfde leeftijdscategorie en het misbruik had bij afwezigheid van leerkrachten zelfs in de klas(!) plaatsgehad. En Signis maar beweren dat het vanwege hun reglementen nooit kan zijn gebeurd. Maar aan reglementen heb je natuurlijk niet veel als leerkrachten de klas uitlopen.
De brief was vooral een gebaar van ons naar de nieuwe ouders toe, want wij zelf hadden er een hard hoofd in dat dit ook maar iets aan de zaak zou veranderen. Uw houding was immers al bepaald. Het ging er volgens u niet om of het misbruik mogelijk had plaatsgehad bij meerdere kinderen (u ‘sluit het niet uit’), maar dat er goed was ingegrepen door de school op zo’n manier dat het niet meer voor kon komen. Nu is dat natuurlijk een boude bewering, ervoor zorgen dat iets nooit meer kan voorkomen, want dat is in principe de doelstelling van iedere school dat dit soort zaken nooit zullen voorkomen, maar dan de weerbarstige realiteit. Vijf jaar ervoor op een andere school van Kentalis in Almere was het ook al voorgekomen, misbruik tussen kinderen onderling in dezelfde leeftijdscategorie en het misbruik had bij afwezigheid van leerkrachten zelfs in de klas(!) plaatsgehad. En Signis maar beweren dat het vanwege hun reglementen nooit kan zijn gebeurd. Maar aan reglementen heb je natuurlijk niet veel als leerkrachten de klas uitlopen.
Waar
ik uw visie op de gebeurtenissen van toen moet verhelderen, is het punt van wat
hier de hoogste prioriteit had. Dat was niet het garanderen dat het nooit meer
zal voorkomen, want dat spreekt eigenlijk voor zich. De hoogste prioriteit ligt
bij de juiste opvang van het slachtoffer (en gezin) en het grondig onderzoeken
tot hoever het misbruikt reikt, wat er zich voor de slachtoffers heeft
afgespeeld en vooral hoe lang het al gaande
was. Het is zelfs mogelijk dat het al bezig was voordat onze dochter op die
school kwam.
De
houding van de ouders van het nieuwe slachtoffer heeft mij als vader van de ‘klokkenluider’
zelfs nog verbaasd door de intensiteit waarmee ze het beleefden. Het is
tenslotte al een tijdje terug dat deze dingen aan de hand waren, maar hun woede
en verdriet was er niet minder om. De grootste pijn die zij hebben ervaren in
de afgelopen weken, was de vertrouwensbreuk die zij ervaren om jaren achtereen
vriendelijk te worden bejegend door mensen van de school, wetende dat zij voor hen
hebben verzwegen wat er met hun kind gebeurd is (uit het verslag van onze
dochter). Mijn vraag aan u is, waarom dat voor andere ouders anders zou zijn? U
bent er gerust op dat het nooit meer zal voorkomen, maar kunt u kijken in de onderbewuste
psyche van de kinderen waar het mee is gebeurd? Onze dochter heeft door onze
zorg een succesvolle behandeling gehad voor het trauma, maar andere ouders werd
dit van officiële zijde niet gegund.
Minachting en onverschilligheid
U kunt zich nog honderdmaal verschuilen achter de onwillige houding van de school in deze, maar u heeft als burgemeester de plicht om andere ouders in te lichten vanuit het standpunt van de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de kinderen (zedenpolitie/GGD). We hebben ondanks het gesol met ons gezin, het traineren, het afleiden, het gekonkel achter onze rug dat iedere keer opnieuw het gelijk moest bevestigen van incompetente personen en instanties, u toch een heel fatsoenlijke brief gestuurd over de nieuwe ouders. Maar ook deze keer was de minachting en onverschilligheid vanuit de gemeente niet duidelijker aantoonbaar te maken dan met het lullige briefje van uw medewerkers dat deze ouders zich maar moesten wenden tot de vertrouwenspersoon van de onderwijsinspectie, waarvan u weet dat ze helemaal niets doen met dit soort klachten.
U kunt zich nog honderdmaal verschuilen achter de onwillige houding van de school in deze, maar u heeft als burgemeester de plicht om andere ouders in te lichten vanuit het standpunt van de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de kinderen (zedenpolitie/GGD). We hebben ondanks het gesol met ons gezin, het traineren, het afleiden, het gekonkel achter onze rug dat iedere keer opnieuw het gelijk moest bevestigen van incompetente personen en instanties, u toch een heel fatsoenlijke brief gestuurd over de nieuwe ouders. Maar ook deze keer was de minachting en onverschilligheid vanuit de gemeente niet duidelijker aantoonbaar te maken dan met het lullige briefje van uw medewerkers dat deze ouders zich maar moesten wenden tot de vertrouwenspersoon van de onderwijsinspectie, waarvan u weet dat ze helemaal niets doen met dit soort klachten.
[Ik
geef deze brief ter informatie aan de lezers die onze zaak hebben gevolgd en
voor alle ouders die straks na de transitie ‘terecht kunnen’ bij de gemeente
Amsterdam voor goede zorg voor hun kind.]
Brief aan Burgemeester
Van der Laan van 15 april 2014
Aan: Burgemeester Van der Laan, Taskforce kindermishandeling en
seksueel misbruik.
Betreft: Nieuwe ouders komen naar voren in zedenzaak Signisschool (Koninklijke Kentalis)
Betreft: Nieuwe ouders komen naar voren in zedenzaak Signisschool (Koninklijke Kentalis)
Geachte
heer Van der Laan,
Naar
aanleiding van de zedenzaak op de Signis school drie jaar terug in Amsterdam
West hebben wij diverse malen contact met u gezocht en met uw naaste
medewerkers over de merkwaardige situatie waarin wij als gezin belandden op het
moment dat wij naar voren kwamen met het verhaal van onze dochter over seksuele
intimidatie op de school.
Onze
kritiek op de handelswijze van diverse instanties die zich hiermee bezig
hielden of die wij hierover benaderden, hebben wij op verschillende manieren
kenbaar gemaakt, zowel in brieven als met publicaties op onze weblog Jeugdzorg
Dark horse. Onze verontwaardiging had voornamelijk betrekking op het niet
grondig willen onderzoeken van het (op dat moment) vermoedelijke misbruik, door
de school zelf, zedenpolitie, GGD, AMK/jeugdzorg en de Raad voor de
Kinderbescherming.
In
plaats van een serieuze inhoudelijke behandeling van onze klacht als ouders van
een slachtoffer, werden wij opeens aangezien voor de mogelijke daders en bleef
de school verder buiten beschouwing, tot het moment dat vele maanden later uit
traumatherapie van onze dochter, die wij zelf geïnitieerd hebben, de
bevestiging kwam van hetgeen zij al veel eerder beweerde. Het misbruik dat niet
alleen haar was overkomen (door klasgenootjes) maar waar ook andere kinderen
met een grote mate van waarschijnlijkheid onder hebben geleden.
Naar
aanleiding hiervan heeft u verschillende malen de school Signis (Kentalis)
verzocht om openheid van zaken te geven naar de ouders van de andere kinderen,
waar echter geen gehoor aan is gegeven door de school. Ook niet na het bekend
worden van de uitslag van de therapie en wij (gedeeltelijk) in het gelijk zijn
gesteld door de Landelijke Klachten Commissie voor het onderwijs. De school had
het protocol F, aangaande vermoeden van seksueel misbruik niet gevolgd.
De
zorgen die wij kenbaar hebben gemaakt ten aanzien van het welzijn van de andere
kinderen, waarvan de ouders nooit in kennis zijn gesteld over wat zich op de
school heeft afgespeeld heeft bij ons een zeer onbevredigd gevoel
achtergelaten. Onze inschatting was dat indien ouders hier op enig moment
alsnog achter zouden komen, zij dit niet licht zouden opvatten, omdat er naar
hen toe niet aan een informatieverplichting is voldaan. Ouders hebben niet de
mogelijkheid gekregen om hun kind te beschermen tegen mogelijk misbruik in de
vorm van een gesprek met hun kind, een gesprek met ons als melders, eventueel
therapie voor hun kind en overleg met de school hierover.
Vandaag,
drie jaar na het misbruik op de school, doet zich de situatie voor dat twee
ouders van Signis zich met ons in contact hebben gesteld, waarvan het kind een
klasgenoot was van onze dochter ten tijde van het misbruik. Deze mensen wisten
voordat zij de berichtgeving op onze blog lazen nergens van en zijn zeer
verbolgen dat zij tot op heden nooit door iemand van de school (of overige
instanties) hiervan op de hoogte zijn gebracht. Het betreft één van de kinderen
die door onze dochter destijds is omschreven als medeslachtoffer van het
misbruik. Ook hun kind heeft in die periode zorgelijke signalen laten zien, die
zij toen niet konden plaatsen.
De
vader van het gezin wil weten hoe het komt dat er ook vanuit de burgemeester
(zedenpolitie, GGD) nooit enige aansporing is geweest om deze zaak grondig te
onderzoeken. (Het feit dat wij als ouders van S. nooit juridische stappen
hebben kunnen ondernemen tegen de school, had direct te maken met het weigeren
van de zedenpolitie om goed onderzoek te doen, wat ons tot een makkelijk doelwit
maakte voor het AMK.)
De
ouders die wij uitvoerig hebben gesproken over de hele zaak, willen hun kind
met onmiddellijke ingang van school halen en op een andere school plaatsen
wegens ernstige vertrouwensbreuk. Vanuit het bekend zijn van deze ouders met
wat ons gezin is overkomen in de hele nasleep van het misbruik (We zijn bijna
onze kinderen kwijt geraakt op basis van valse beschuldigingen) kiezen de
ouders er voorlopig voor om anoniem te blijven, totdat zij hun kind veilig
elders hebben geplaatst. Zij zijn op de hoogte van deze brief en ondersteunen
de inhoud ervan.
De
ouders die zich nu gemeld hebben zijn met ons van mening dat de ouders van de
kinderen die toen met onze dochter in de klas/ op school zaten alsnog het recht
hebben om te weten wat er toen op de school is voorgevallen, omdat zij de
mogelijkheid moeten hebben om eventuele gevolgschade voor hun kind dat
misschien te maken heeft gehad met seksuele intimidatie te kunnen duiden en
daar passende hulp voor te krijgen.
Wij
hopen dat er nu eindelijk schoon schip gemaakt kan worden in deze zaak en
kijken uit naar uw reactie.
Met
vriendelijke groet,
S.S.S.Snijer
A.P.M
van Kralingen
Deze
brief haalde zoals gezegd helemaal niets uit en ook het NRC-artikel ging niet
door, zodat het verder heerlijk rustig bleef in het gemeentehuis, of toch niet?
Helaas had de SP wel ‘bloed in de oren’ en werd er achter de schermen stevig
bij u op aangedrongen iets te ondernemen. Wij rekenden echter nergens op en
hadden het weken later al zeer druk met andere zaken, toen er op een
onverwachts moment een brief van uw hand op de deurmat viel, met daarin een
bijzonder zwak betoogje, van hetzelfde slag als waar wij ons al vele malen
groen en geel aan geërgerd hebben, waaruit eens te meer bleek dat er in uw
houding niets is veranderd en dat u de kern van de zaak -een bredere
verantwoordelijkheid van de instanties dan alleen naar ons gezin- nog steeds
blijft afhouden.
Ik heb u, zoals aan het begin van deze brief gezegd, een stevige email gestuurd
met mijn verontwaardiging over het feit dat u nog steeds probeert het falen van
de instanties toe te schrijven aan ons onvermogen als ouders om dingen ‘op de
juiste manier te duiden’, op de manier waarop de PvdA zichzelf na een grandioze
verkiezingsnederlaag verdedigt met de uitspraak dat ‘de kiezer het niet
begrepen heeft’. Maar burgemeester, deze twee kiezers hebben het heel goed
begrepen, wat er allemaal niet mogelijk was en wat er niet bekend mocht worden.
Daar kan wat ons betreft geen misverstand over bestaan!
Sven Snijer
School intimideert ouders om niet met de pers te praten:
School intimideert ouders om niet met de pers te praten:
