zaterdag 24 november 2018

De wonderkinderen van Hugo


Wie misselijk wordt bij het zien van filmpjes van Noord Koreaanse kinderen die worden ingezet om de lof te zingen van de ‘grote leider’ die verantwoordelijk is voor de economische malaise in dat land, het systematisch schenden van mensenrechten en het aansturen op een nucleaire oorlog, kan maar beter niet de video bekijken (1) waarin minister Hugo de Jonge gehersenspoelde basisschoolkinderen in eigen land voorgeprogrammeerde verhaaltjes laat opdreunen over de noodzaak van meer pleeggezinnen. Nee, minister De Jonge, als je tien of elf jaar bent denk je nog niet na over hoe het komt dat er zo weinig pleeggezinnen zijn. Net zo min als je je op die leeftijd afvraagt waarom de jeugdzorg na vijfentwintig jaar beterschapsbeloften nog steeds zo’n puinhoop is en zelfs de pleeggezinnen die wel beschikbaar zijn regelmatig hun verhaal in de media doen over hoe hinderlijk zij de samenwerking met jeugdzorg dikwijls ervaren. En dat zijn dan pleegouders die écht om kinderen geven. (2)

Recht op een Veilig Thuis

Dat komt nog eens bovenop de ten hemel schreiende machteloosheid en woede van de ouders van wie de kinderen door jeugdzorg zijn afgenomen, vaak zonder feitelijke gronden voor de hypothetische ontwikkelingsbedreiging waar naïeve en incompetente rechters al te makkelijk in meegaan, omdat de dossiers te dik zijn en de financiële middelen voor een echt volwaardige zitting ontoereikend. (3) Niet alleen denken jonge kinderen daar normaal gesproken niet over na -tenzij de voltallige club kids uit de pleegzorg is weggeplukt om in de Tweede Kamer de sector te bejubelen waarin ze zijn ondergebracht- ze vinden het ook moeilijk om te onthouden wat ze ook alweer moesten antwoorden op de vraag van de minister. Estée wist bijvoorbeeld te vertellen dat kinderen “recht hebben op een veilig thuis en veel liefde en niet zomaar bij andere mensen moeten komen, om daar te wonen.” Uh, beste Estée, wat denk je eigenlijk dat pleegouders zijn? Mensen die je kent bij jou uit de buurt? Netwerkplaatsing is nog altijd een luxe voor veel kinderen en bovendien bij echt disfunctionele gezinnen niet bepaald een aanrader, want daar is de transgenerationele problematiek vaak in de hele familiebreedte te vinden. Dat is ook de reden waarom Eigen Kracht vaak zo’n nutteloos instrument is; mensen die een normaal netwerk van vrienden en familie hebben behoren in de meeste gevallen helemaal niet als risico-gezin te worden aangemerkt middels subjectieve beschuldigingen en niet bewezen vermoedens van Veilig Thuis, jeugdbescherming of de Raad. (4)

Week van de Kindermishandeling

Na wat gemeenplaatsen te hebben behandeld als de 119.000 mishandelde kinderen per jaar, cijfers van de Leidse prevalentieonderzoeken van Rien van IJzendoorn die inmiddels door Maartje Schouten onderuit zijn gehaald als zwaar overtrokken (5), werd het kindercongres naar aanleiding van de Week van de Kindermishandeling pas echt eng. Er werd een Nationale raad van kinderen gepresenteerd die “hard had nagedacht over hoe je kindermishandeling zou kunnen herkennen”, waar de kinderen vervolgens een advies over hadden uitgebracht aan de minister! (6) Geniaal. Waarom vragen we ze ook niet meteen na te denken over de Palestina-kwestie, want als deze kinderen weten hoe ze het gestuntel in de jeugdzorg van de afgelopen decennia kunnen rechttrekken, dan hebben we te maken met niets minder dan wonderkinderen! En het is geen toeval dat we juist in Nederland, waar we zo dwepen met lieve, slimme of zielige kindertjes met zo’n kinderparlement op de proppen komen. 



‘Kinderen superieur aan volwassenen’

Het houdt namelijk verband met een grootschalig plan van Universitair docent Jan C.M. Willems om kinderen te emanciperen en politiek te mobiliseren aan de hand van de theorieën van de Poolse pedagoog Janusz Korczak (7) om ze zodoende te vormen tot uitoefenaars van hun burgerrechten om uiteindelijk een hogere morele status te krijgen dan hun ouders, naar de ideeën van de Amerikaanse professor of Law James Dwyer die stelt dat kinderen ‘superieur zijn aan volwassenen’. Wie meer over deze griezelige ideeën wil weten kan diverse PDF-documenten van de Maastrichtse Universitair docent downloaden (8) of anders even wachten tot we op Dark horse straks de totalitaire waanzin netjes voor de lezers hebben samengevat, maar ik kan alvast verklappen dat Jan Willems in hoge mate verantwoordelijk is voor de structuur en werkwijze van de huidige gecertificeerde instellingen, voorheen bekend onder de naam Bureau Jeugdzorg. Hij had een grote vinger in de politieke pap bij het instellen van de zogenaamde RAAK-regio’s waarin kindermishandeling werd uitgebreid met de term ‘emotionele verwaarlozing’ zodat een steeds groter groeiende olievlek van vermoedens van ‘mogelijke kindermishandeling’ de jeugdhulp aan gezinnen voor veel ouders en kinderen tot een ware hel maakten. Het klimaat van meldingshysterie dat zich vanaf de zaak Savanna begon te vormen, dreef in hoge mate op de vaagheid van de talloze signalen van kindermishandeling die onder de nieuwe noemer van ‘verwaarlozing’ geschaard konden worden. En dat tot op de dag van vandaag.




De ouders van vriendjes

Terugkerend bij het braakfilmpje van de minister, mag niet onvermeld blijven dat de kinderen ook hebben nagedacht over het spioneren bij vriendjes en vriendinnetjes thuis om na te gaan of het daar misschien niet ‘pluis’ is, een term die regelrecht van de jeugdzorglobby afkomstig is en regelmatig genoemd werd door de jeugdzorgbewindsvrouw destijds, staatssecretaris Veldhuyzen van Zanten (9). Fijn, dat nu behalve schoonmakers in ziekenhuizen, onderwijzers, badmeesters, consultatiebureaus, sociale wijkteams, mensen van de felicitatiedienst en van de woningbouwvereniging ook de vriendjes en vriendinnetjes van je kinderen gaan controleren of jij als ouder wel goed bij je potje bent. (10) Wat een heerlijke samenleving gaan we tegemoet met z’n allen! Laat ik ook maar eens herhalen dat het deze zelfde minister is die zo met kinderleed begaan is, die helemaal stokdoof is als het gaat om het leed dat gezinnen wordt aangedaan (dus ook kinderen door onterechte uithuisplaatsingen of dreiging ermee) en een dik pakket van 362 dossiers van vereniging Bvikz (11) waarbij het onderzoek door Veilig Thuis volledig mis ging, gewoon weglachte alsof het niets voorstelde.

Ouders waarvan wij er enkele persoonlijk kennen, die voor het leven getraumatiseerd zijn en nooit meer een hulpverlenende instantie zullen vertrouwen. Een minister die zegt dat onterechte meldingen niet bestaan (12) omdat de bestuurder-met-het-bord-voor-zijn-kop niet wil inzien dat ook een melding tegen een gezin waar niets aan de hand is evengoed zeer kwalijke gevolgen kan hebben. Op twitter papegaaide D’66 Kamerlid Vera Bergkamp gisteren nog maar eens voor de zoveelste keer dat er meer forensische expertise moest komen, omdat de huidige screening kindermishandeling volstrekt niet werkt. Een mooie holle kreet als je bedenkt dat er al vanaf 2011 zulke dingen geroepen worden, maar niemand in Den Haag bereid is daar geld voor vrij te maken. Resultaat: steeds meer signaleren van kindermishandeling, op steeds vagere gronden, zonder de broodnodige expertise en met een stap voor stap afbreken van de rechtsbescherming en rechtspositie van ouders onder het jeugdzorgregime. Wat vind jij dat we daaraan moeten doen Estée?

Sven Snijer