Meldingshysterie
Wat
vooral het gevolg zal zijn van deze maatregel is dat mensen behalve Bureau
Jeugdzorg en het Wijkteam, binnenkort ook hun eigen huisarts en GGZ-behandelaar
niet meer zullen vertrouwen, waardoor er steeds meer kinderen juist uit het zicht
van de hulpverlening zullen raken. Hoeveel gezinsdrama's moeten we nog
meemaken voordat de overheid begrijpt dat het niet de 'signalering' is waarbij men
tekort schiet, maar de onprofessionele hulp ná de melding. Er wordt al teveel
gemeld bij Veilig Thuis en sommige gemeenten kunnen het aantal meldingen niet
eens verwerken. (2) Het is behoorlijk triest als je voor de gevallen waar het
gevaar voor het kind acuut is een wachtlijst hebt van twee of drie maanden.
Maar de meeste gevallen zijn uiteraard niet acuut en daarom is die hele
meldingshysterie ook één grote farce.
Kinderen
gaan dood onder toezicht van jeugdzorg en ouders worden van hun kinderen
vervreemd tegen de feitelijke bedoeling van gezinsvoogdij om de biologische
ouders zoveel mogelijk te betrekken bij de hulpverlening aan het kind. Tenzij
de ouders flink van het padje af zijn, want dan mogen ze eindeloos herkansen,
wat de reden is dat we om de zoveel tijd Telegraafkoppen hebben in de krant:
Kind dood, maar acht instanties en twintig hulpverleners betrokken bij het gezin. Dan ontstaat
weer de pseudo-discussie over de privacy en het medisch beroepsgeheim, alsof
dat er maar iets mee te maken heeft.
De jeugdbeschermers doen niet genoeg met het materiaal dat ze hebben en zijn niet
bereid van anderen te leren waarvan de adviezen buiten hun rigide protocollen
vallen. Bovendien zijn de hulpverleners er voornamelijk voor zichzelf, want als er een peloton hulpverleners bezig is met één probleemgezin dan is het wel
zaak om de noodzaak voor betrokkenheid van je eigen ‘toko’ aan te tonen.
Zo was er jaren terug eens een gezin met 23 hulpverleners, waarvan één persoon
speciaal langs kwam om de moeder van het gezin te leren om ’s ochtends boterhammen
te smeren voor de schoolgaande kinderen. De vraag die ik altijd heb bij dit
soort berichten is niet alleen hoeveel gestoorder het nog kan in dit land, maar
vooral met wat voor soort blik ze naar de gemiddelde ouder kijken in deze
sector? Wie is in godsnaam hun beoogde doelgroep.
Dom en gehoorzaam
Zoals
uit alles blijkt is het systeem van jeugdbescherming vooral bedoeld voor
infantiele ouders, die extreem veel hulp nodig hebben alsook vrij
volgzaam zijn. Het ideale gezin voor de hulpverlening, want er is veel te doen
en ouders kunnen haast niets zelf. De dwangmaatregelen zijn vooral bedoeld voor
de wat normalere gezinnen waarvan de ouders kunnen terugwijzen naar jeugdzorg
en haar kwaliteit van werken. Daar gaat Bureau Jeugdzorg (of het Wijkteam)
de juridische strijd mee aan, want die komen in feite aan hun broodwinning door
zich niet te onderwerpen.
In
het nieuwe systeem van sociale wijkteams als toegangspoort tot de jeugdhulpverlening is
het de ‘laagdrempeligheid’ die verraad hoe ze over ouders denken. Eerst een
worst voorhouden en vervolgens de duimschroeven aanzetten, maar vooral
vriendelijk doen bij de ingang! Het is van de zotten dat deze benadering
via wijkteams bedoeld was voor alle gezinnen in Nederland. Voor volstrekt
normale ouders en gezonde zich goed ontwikkelende kinderen met misschien een
opvoedingsvraag of een probleem op school. Dwangmaatregelen en privacyschending
voor ouders die het beste voor hebben met hun kind, omdat de overheid maar geen
greep krijgt op de groep van zwaar disfunctionele gezinnen die ondanks
betrokkenheid van talloze hulpverleners maar niet bij te sturen zijn.
Geen waardigheid meer
Maar
de overheid gaat gewoon door op deze weg ook al heeft het nergens het beoogde
resultaat. Het is immers met het oog op de verkiezingen nog veel te vroeg om
toe te geven dat de wijkteam-benadering één groot fiasco is geworden en dat
ontwikkelde ouders de wijkteams uit de weg gaan zoals een persoon met een glas
limonade een nest wespen. Op het grensgebied tussen vrijwillige en gedwongen
hulp sta je als ouder permanent met één been in de rechtbank, dus je moet wel
een volslagen idioot zijn om daar vrijwillig naar binnen te gaan. Dan blijft
over de categorie waar het systeem op ingesteld is, ouders die nog van niets
weten en er te laat achter komen. Is het zorgwekkend dat de privacy van ouders wordt geschonden? Het
is eigenlijk helemaal niets om van te schrikken, want onze waardigheid als ouders is al
een tijdje naar de kloten in dit pedagogische debiliseringssysteem.
Ik denk dat het in de praktijk met deze besluitvorming niet zo’n vaart zal lopen, want al heeft de overheid maling
aan fatsoen en internationale verdragen als het over jeugdbescherming gaat, de
meeste artsen zijn wél gehecht aan de vertrouwensrelatie met hun patiënten en
ze geven er de voorkeur aan om alleen in geval van een ernstig vermoeden van
mishandeling vanuit hun eigen deskundigheid als medicus aan de bel te trekken
en niet omdat de mishandelingslobby van de Augeo Foundation(3) in hun nek staat
te hijgen met de overheid als opgestookte medeplichtige. Voorlopig vertrouw ik
mijn eigen huisarts, ondanks de belachelijke regelgeving waar deze mee wordt
opgezadeld.(4)
Sven Snijer
(2)….de
Nijmeegse wethouder Bert Frings bij het ministerie van Volksgezondheid en
Welzijn aangegeven dat het maar eens over moet zijn met al die campagnes tegen
kindermishandeling , omdat ze de capaciteiten niet hebben als gemeente om alle
meldingen af te handelen en daardoor niet meer aan de acute gevallen toekomen. http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/4290098/2016/04/27/Stop-campagne-tegen-kindermishandeling.dhtml
(3) http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/04/de-augeo-foundation-heeft-een-missie.html
(3) http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/04/de-augeo-foundation-heeft-een-missie.html
(4)
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2011/11/meldingsdwang-artsen.html
*Slechts een week later wéér een nieuwe ontwikkeling in de meldingshysterie, dit keer uit de koker van Jan Dirk Sprokkereef. http://www.volkskrant.nl/binnenland/aanpak-kindermishandeling-aangescherpt-nieuw-meldpunt~a4389133/
