In één opzicht had Abdelkader Benali het bij het
rechte eind met zijn artikel in Trouw ‘Van homeopatische verdunning naar
seksuele verdunning’(1) en dat is zijn constatering dat Thierry Baudet en Theo
Hiddema een verschillend geluid laten horen over de integratie van allochtonen
(lees moslims) in Europa. Waar Thierry Baudet enigzins neigt naar ideeën die
een soort raszuiverheid bepleiten, waarbij het hem waarschijnlijk meer gaat om
de joods-christelijke culturele waarden van Europa dan het Europese ras ‘an
sich’ probeerde zijn wing-man Theo Hiddema de domme uitspraken van zijn partijleider
op dit gebied een beetje te relativeren door aan te geven dat je de
integratieproblematiek beter kan oplossen zonder er een etnische kwestie van te
maken. Uiteindelijk is het voor Hiddema het islamitisch geloof dat de
integratie bemoeilijkt en enkel indirect de etniciteit, omdat veel allochtonen
hun identiteit koppelen aan hun religieuze beleving. Zo zijn het vooral
Marokkanen die hun identiteit met hun geloof associëren (relatief veel
Syrië-gangers) maar ook bij Turken die in de regel meer nationalistisch zijn
dan islamitisch zien we een trend om steeds vaker die nationale identiteit te
bekrachtigen met het geloof, getuige de talloze malen dat we grote leider
Erdogan met een koran in de hand op een podium het westen hebben zien
uitkafferen. Dat is waar Hiddema op doelde met zijn uitspraken gedaan in het
radioprogramma ‘De overnachting’.
De trein van Erdogan
De islam is natuurlijk geen ras, maar veel volkeren en
culturen identificeren zich met de islam. Daarom had Pim Fortuyn het indertijd
over de islam als ‘achterlijke cultuur’. Een grote optocht met Turkse vlaggen
in Rotterdam of in Amsterdam West voor Erdogan en zijn meedogenloze vervolging
van Gülenisten die zij ondersteunen is niet slechts de reactie van een
getraumatiseerd volk dat is geschrokken van een mislukte coup, want Turkije
heeft een lange geschiedenis van al dan niet geslaagde staatsgrepen. Nieuw in
deze ontwikkeling is dat de religie een veel sterkere rol is gaan spelen in het
Turkse nationale bewustzijn en dat de tirades die Erdogan heeft gehouden tegen
Europese landen en hun leiders en zijn beschuldiging dat wij hier in Europa
allemaal nazi’s en fascisten zijn een direct verband heeft met de politieke
islam die steeds meer in de Turkse samenleving heeft wortel geschoten. Typisch
daarbij is dat juist die politieke islam via Seyyed Qutb veel inspiratie heeft
ontleend aan dezelfde bronnen als waar Hitler destijds uit putte voor het
schrijven van Mein Kampf (Protocols of the Elders of Zion) zodat het een
duidelijk voorbeeld is van ‘de pot verwijt de ketel’. Maar los van zijn
hypocrisie, een man die heeft gezegd dat de democratie niet meer is dan een
trein en dat ze zullen uitstappen zodra het ‘station’ bereikt is (Neo-Ottomaans
rijk) kunnen we per definitie niet serieus nemen in zijn opinies. Maar wel in
zijn gedragingen en daar gaan de zorgen over van Theo Hiddema en een heleboel
anderen voor wie vrijheid en democratie meer zijn dan holle frasen ter
camouflage van andere doelstellingen.
Democratie zonder Constitutioneel hof
Op verschillende punten is Theo Hiddema een nuchterder
en minder emotioneel politicus dan zijn jongere partijleider en gelukkig heeft
hij deze opmerking over raciale vermenging gemaakt, zodat we ook nog een beetje
kunnen lachen ondanks de ernst van de situatie. Waar velen inclusief Benali de
mist ingaan, is dat ze zich obsessief richten op het woord ‘rassenvermenging’,
terwijl dat helemaal niet de voornaamste kwestie is. In essentie heeft rechts
(in tegenstelling tot extreem-rechts) geen probleem met andere rassen, maar wel
met de sociaal-culturele achteruitgang van onze samenleving als we in
toenemende mate rekening moeten houden met geloofswaarheden die een hoog
middeleeuws gehalte hebben. Men is niet bang voor Turken of Marokkanen op zich,
maar voor een islamitische cultuur waarin geloofskritiek verboden is en
geloofsafval eveneens. Dit zorgt ervoor dat huwelijken tussen autochtonen en
islamitische allochtonen nauwelijks voorkomen en dat is niet alleen een
etnische kwestie, maar veel meer een sociaal-culturele kwestie met uiteindelijk
politieke gevolgen.(2) De politieke islam die onder jonge moslims terrein wint,
heeft openlijk als doelstelling de vervanging van de democratische rechtsstaat
door een samenleving met islamitische voorschriften. Lang niet altijd door
geweld te gebruiken zoals door terroristen-jihadisten, want een aantal onder
hen is geduldig en denkt dit klusje ook te kunnen klaren via de stembus. Omdat
Nederland net als veel andere landen niet beschikt over een Constitutioneel hof
dat de democratie beschermt tegen zichzelf, kan in theorie een meerderheid van
anti-democraten de democratie per stemming afschaffen. Dat is wat politiek
rechts op lange termijn als doemscenario voor zich ziet en heel denkbeeldig is
het niet, omdat op bescheiden schaal islamitisch recht al wordt toegepast in
bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk (en illegaal in Denemarken) waar de islam
nog duidelijk een minderheid is.
Channel-4 reportage
In datzelfde Verenigd Koninkrijk zagen we al zo’n tien
jaar geleden via een Channel-4 reportage (3) dat in de achterkamertjes van de
grootste moskee in dat land onversneden haat tegen het westen werd gepredikt,
terwijl aan de voordeur de Engelse minister van cultuur werd verwelkomt om hem
te vertellen over hun initiatieven voor meer tolerantie en integratie. Daarmee
is niet gezegd dat alle moslims een geheim plan hebben om heel Europa te
islamiseren, maar het is wel een feit dat extremistische predikers wereldwijd
veel meer gehoor vinden en een duidelijkere stem hebben dan hun gematigde
geloofsbroeders. Het grootste gevaar bij zowel de traditionele islam als de
politieke islam is dat velen van hen niet de culturele erfenis hebben
meegekregen van het verlichtingsdenken, de ontmythologisering van
geloofswaarheden door de wetenschap en de ontkerkelijking, zoals die in
Noord-Europa een feit werd zodat ze nog altijd leven met een collectieve
overtuiging dat Allahs’ wetten beter zijn dan door mensen gemaakte wetten. Deze
bewuste en deels onbewuste afkeer van het secularisme en het segregerende
karakter van de islam met haar talloze voorschriften over wat ‘rein’ of ‘onrein’
is zal geen probleem vormen zolang de islam een minderheid vormt, maar als
moslims in aantal significant toenemen zal de druk op ons seculiere, op
humanistische principes en wetenschappelijke instituties gegrondveste
samenleving steeds meer onder druk komen te staan door de religieuze en sociale
voorschriften van de islam, omdat de islam niet slechts een geloof is, maar in
veel opzichten ook een sociaal- en politiek model.
Baudet snapt het ook niet
Mijn voornaamste kritiek op Thierry Baudet betreft
zijn eigen identificatie als ‘cultuur-christen’ wat zo’n beetje de slechts
denkbare strategie is om onze westerse vrijheid en rationaliteit te verdedigen
tegen een middeleeuws openbaringsgeloof.(4) Wij hebben inderdaad enige eeuwen
last gehad van de christelijke onderdrukking van filosofie en wetenschap, maar
gelukkig heeft bij ons het gezonde verstand het tenslotte gewonnen van het
blinde geloof en de moderne seculiere wereldorde van soevereine natiestaten
waar Baudet zo’n fan van is mogelijk gemaakt. In de dertigjarig oorlog
(1618-1648) kenden wij in Europa nog gewoon katholieke en protestantse
koninkrijkjes en vorstendommen waarvan de heersers elkaar probeerden uit te
roeien met religieuze legitimatie. Teruggrijpen op onze christelijke wortels is
dan niet bepaald de aan te bevelen gedragslijn als je de irrationele waanzin
wil tegenhouden die meent boven alles te staan wat mensen hebben voortgebracht
met hun eigen verstand en inventiviteit, door schade en schande politiek wijs
geworden.
Zelfbeschermend mechanisme
Terugkerend bij het artikel van Benali moet ik
constateren dat hij de plank niet alleen misslaat bij de verwarring rond
etniciteit en religie die vaak hand in hand gaan, maar ook als hij spreekt over
liefde als persoonlijke keuze en wilsvrijheid als beginsel bij amoureuze
verbindingen loopt hij met een grote boog
om het probleem van religie heen. De islam verbiedt vrouwen te trouwen
met een niet-moslim en een moslimman mag alleen trouwen met ‘mensen van het
boek’(joden en christenen) wat alle andere geloven inclusief atheïsten erbuiten
plaatst. En ja, dat is een belemmering voor de vermenging van volkeren en
verdere integratie. Het is niet de ongelovige autochtone man die weigert een
moslima te trouwen (wel als hij zich daarvoor moet bekeren tot de islam), maar
het is de religie die een zelfbeschermend mechanisme heeft ingebouwd op dit
punt. Daarbij is geloofsafval verboden in de islam en leidt dit bij ex-moslims
tot volstrekte isolatie van vrienden en familie, waardoor zeer weinigen
hiervoor durven te kiezen. In mijn vorige artikel heb ik het nog vrij recente
voorbeeld aangehaald van de Egyptische geleerde Nasr Abu Zayd die wegens lichte
kritiek op de islam in grote problemen kwam, (5) zowel beroepsmatig als privé,
omdat de rechtbank hem op islamitische gronden dwong van zijn vrouw te scheiden
als ‘afvallige’. Ik geloof best dat er ook moslims zijn die uit liefde trouwen
en niet alleen via gearrangeerde huwelijken, maar we zien dat dit in
negenennegentig van de honderd gevallen toch iemand van de eigen nationaliteit,
etniciteit en religie betreft.
Sven Snijer
Sven Snijer
Update 16 sept 2017: Tunesië
heft het verbod op voor moslimvrouwen om te trouwen met een niet-moslim.
In Tunesië heeft president Beji Caid Essebsi de regering gevraagd het verbod op te heffen voor moslimvrouwen om een niet-moslim te trouwen, een wet die nog stamt uit 1973. Nu is het zo dat moslimvrouwen alleen mogen trouwen met een niet-moslim man als hij zich bekeert tot de islam en een certificaat van zijn bekering kan overhandigen. Tunesische mannen mogen wel met een niet-islamitische vrouw trouwen. In een seculiere staat gebaseerd op de grondwet van 2014 die het resultaat was van de 'Arabische lente', moeten volgens de president de rechten voor mannen en vrouwen gelijk zijn. Op Aljazeera werd het besluit van de Tunesische president omschreven als 'revolutionair in de islamitische wereld'. Islamitische geestelijken zijn tegen de maatregel van de president en noemen het een 'flagrante schending van de voorschriften van de islam'. Volgens vrouwenrechtenactivisten is het een belangrijkste stap vooruit, maar moet er nog meer gebeuren om de positie van vrouwen gelijkwaardig te maken aan die van de man. De volgende stap is het erfrecht hervormen, want nu hebben dochters in Tunesië volgens de islamitische regels recht op de helft van wat zonen krijgen. In een seculiere samenleving moet de grondwet hierin bepalend zijn en niet de religie. Het erfrecht ligt echter zeer gevoelig, want zelfs de eerste president van Tunesië Habib Bourgiba, die in 1956 polygamie afschafte in zijn land en vrouwen meer rechten gaf, durfde niet zover te gaan om het erfrecht te hervormen. http://www.aljazeera.com/news/2017/09/tunisia-lifts-ban-muslim-women-marrying-muslims-170914154657961.html
(2 )https://www.volkskrant.nl/magazine/aantal-gemengde-relaties-neemt-toe-tot-een-op-de-zes~a4450758/
“Er komen steeds meer gemengde relaties, constateert het CBS, maar de
verschillen tussen etnische groepen zijn groot. Bij migranten met een Turkse of
Marokkaanse achtergrond blijft trouwen in de eigen groep de norm. 'Het is
makkelijker om met iemand van dezelfde achtergrond te trouwen.”
(3) Undercover Mosque https://www.youtube.com/watch?v=nHRAPduPWlg
“Ze zoeken naar extra hulpmiddelen, zoals het
aan de beademing leggen van het zieltogende christendom en schamen zich er niet
voor om bij de EO aan te schuiven als ‘cultuurchristenen’ om hun zo zwaar
bevochten seculiere identiteit te overgieten met een sausje van christelijke
waarden.”
(5)Integratie tussen de lakens http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/09/integratie-tussen-de-lakens.html
