Het zinkende zorgschip

Net als de meeste onderdelen van de Decentralisatie die op 1 januari 2015 werd ingevoerd, blijkt ook de participatiewet niet of nauwelijks te werken. Het is oktober 2016 en nog steeds zijn de gemeenten niet in staat om voldoende beschutte werkplekken te realiseren voor mensen die anders op de sociale werkplaats aan de slag zouden gaan, maar die nu omdat het kabinet dat zo graag wil een ‘normale’ baan moeten vinden met behulp van de gemeente en het UWV. Het is de bedoeling dat ze bij reguliere bedrijven een werkplek vinden en de gemeenten hebben daarvoor ondersteunende instrumenten gekregen als loonkostensubsidie, werkplekaanpassingen en no-riskpolissen. Los van de technisch-bestuurlijke aspecten blijft natuurlijk de grote vraag: ‘Waarom moest dit allemaal zo nodig?!’

Verplicht 'normaliseren'

Het oude systeem met sociale werkplaatsen voor mensen die niet in staat waren een volwaardige betrekking te vervullen tegen minimumloon functioneerden prima, maar de vernieuwingsdrang in ons land gaat wel vaker tegen de realiteit van alledag in en bevat regelmatig ambitieuze plannen die zijn uitgedacht door mensen die zelf nooit op de werkvloer zijn geweest. Net als in het nieuwe onderwijs dat ten onrechte het predikaat ‘Passend’ heeft gekregen moeten in navolging van de speciale leerlingen nu ook de Wajongers ‘normaal’ worden en net als ieder ander vrolijk participeren in een samenleving die daar niet op is ingesteld. Waren de sociale werkplaatsen van nature ‘beschut’, bij de reguliere bedrijven moet deze beschutting nog worden ingevoerd en niet vrijwillig maar onder dwang, want waarom zou je als overheid goodwill kweken als je mensen ook tegen hun zin dingen kunt opleggen?

Er bestaan nu al bedrijven waar ze met alle liefde mensen met een arbeidsbeperking opnemen en extra ondersteuning en begeleiding bieden, maar dat zijn idealisten die zelf het idee hebben dat ze naast winst maken ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben naar de zwakkere spelers in het spel. De vraag is in hoeverre werkgevers die van zichzelf deze maatschappelijke verantwoordelijkheid niet voelen of er praktisch gezien geen invulling aan weten te geven opeens enthousiast en betrokken zullen raken met strafmaatregelen vanuit de overheid. En hoe leuk is het voor een jongere met een arbeidsbeperking om ergens gestationeerd te worden waar ze eigenlijk niet op je zitten te wachten?

Slechte voorbereiding van de Transitie

Staatssecretaris Klijnsma van Sociale Zaken en Werkgelegenheid neemt geen verantwoordelijkheid voor de slechte voorbereiding van de participatiewet (1), zoals dit kabinet ook geen verantwoordelijkheid neemt voor de chaotische toestanden in de jeugdzorg en j-gzz die het gevolg zijn van de Transitie, maar schuift de bal door naar de gemeenten. Die hebben geld en een instrumentarium gekregen dus daar moet men zijn, al zal ze wel even snel de wetgeving aanpassen om er druk op te zetten. Maar het was toch echt de regering die deze plannen indertijd met grote haast heeft doorgedrukt en de overgang van mensen van de Wet sociale werkvoorziening (Wsw) naar de Participatiewet onder de gemeentelijke verantwoordelijkheid beter had moeten begeleiden. De gemeenten zijn sinds de Decentralisatie van kracht werd in hun nieuwe taakstelling zelf ook een beetje gehandicapt en een heleboel ‘toi, toi, toi’ van de Rijksoverheid lijkt daarbij niet echt te helpen. Zoals met de overige onderdelen van de naar de gemeenten gedelegeerde verantwoordelijkheden is het ook bij de Participatiewet onduidelijk wat de meerwaarde ervan is en vooralsnog lijkt het een verslechtering. Een moeizame overgangsfase van bijna twee jaar is al geen reden tot feestvieren, maar als het systeem straks helemaal is doorgevoerd zal het ten opzichte van de oude situatie waarschijnlijk niet veel beter zijn. 

Update 4 april 2018 Zembla: https://zembla.bnnvara.nl/nieuws/invoering-participatiewet-funest-voor-kwetsbare-mensen

Passend Onderwijs

Wanneer houdt het utopisch denken eens op en gaat men begrijpen dat bepaalde zaken zich in de loop van de tijd zo hebben ontwikkeld omdat daar een logica achter zit die door de praktijk werd ingegeven? Alle kinderen op Speciaal Basis Onderwijs en Speciaal Onderwijs moest men zo nodig ‘ontlabelen, demedicaliseren en normaliseren’ (2) maar de speciale onderwijsvormen werden in het verleden niet opgezet als een leuk experimentje. De praktijk wees uit dat er een bepaald aantal onderwijsschijven nodig was om kinderen op hun eigen niveau en in een veilige omgeving te kunnen ontwikkelen. Wat bedoelen de beleidsmakers eigenlijk met het woord ‘passend’ afgezien van nog meer eenheidsworst omdat dat het goedkoopste is? Het meest stuitende van de hele Decentralisatie is dat de zwakkeren in de samenleving of de kwetsbare jeugdigen helemaal niet centraal stonden bij de opzet van dit nieuwe stelsel. Het blijkt uiteindelijk één grote fantasie te zijn geweest uit de koker van idealisten zonder realiteitszin, die werd gesanctioneerd door de rekenmeesters die zich inhoudelijk niet voor de sociale omwenteling interesseerden (en het nog niet half begrepen), maar die het al lang goed vonden dat er een zuinig prijskaartje aanhing.

De resultaten tot zover

Dit zijn de resultaten van de Decentralisatie tot nu toe: doorgaande PGB-ellende, wachtlijsten van drie tot zes maanden voor j-ggz (3) (soms schrijnende gevallen/ toegenomen bureaucratie), handelingsverlegen wijkteams (maar ook wurgcontracten en machtsmisbruik), problemen bij Passend Onderwijs (docenten overbelast en veel thuiszitters), Sociale Wijkteams zijn NIET de centrale toegangspoort geworden tot de jeugdhulp (waardoor geen preventie jeugdzorg, noch volumebeheersing j-ggz en torenhoge kosten voor gemeenten met toch al een ingebakken bezuiniging van 15%), slechte bereikbaarheid van jeugdzorginstanties (jungle),  kennisverlies door het sluiten van specialistische centra, Top-600 van geharde jeugdcriminelen is in enkele jaren gegroeid naar Top-1000, een extra bestuurslaag is nodig voor kleinere gemeenten bij bovenlokale hulpverlening, huisartsen en j-ggz behandelaars worden gedwongen hun beroepsgeheim te breken wegens aanhoudende meldingshysterie (Veilig Thuis), meer ongelukken met bejaarden die langer thuis moeten wonen (overbelasting van Spoed Eisende Hulp), Eigen Kracht wordt misbruikt door gemeenten om j-ggz uit te sparen (gezinnen worden gecriminaliseerd vanuit opvoed- of hulpvraag), privacyschending door gemeenten, de OKA in Amsterdam is nagenoeg ‘onzichtbaar’ ondanks een investering van vele tientallen miljoenen, hoogbejaarden moeten procederen voor extra uren thuishulp, Albert Heijn-medewerkers moeten bejaarden signaleren die ‘van de radar verdwijnen’ (4), buren moeten met overspannen mantelzorgers het gesprek aangaan(5),de validiteit van de participatiegedachte wordt door steeds meer professionals betwijfeld(6), de oude jeugdzorgdilemma’s zien we weer terug bij de wijkteams, de belofte van ‘één gezin-één plan-één regisseur’ wordt nog steeds niet waargemaakt, het ‘grijze gebied’ tussen vrijwillige en gedwongen hulp wordt steeds grijzer, gemeenten sturen de jeugdhulp niet zelf aan maar besteden het uit aan commerciële organisaties, er zijn voor de gezinsvoogdij geen concurrerende Gecertificeerde Instellingen (naast het oude Bureau Jeugdzorg) zodat er niets te kiezen valt, gemeenten kopen niet de beste jeugdhulp maar de goedkoopste, enz.

Nog even volhouden...

Dit is de bredere context waarbinnen de problemen met de Participatiewet moeten worden begrepen. Het is geen geïsoleerde kwestie en ook niet iets dat makkelijk ondervangen kan worden door wat middelen en maatregelen hier en daar, omdat het maar een klein onderdeel is van een sociale omwenteling die over de hele maatschappelijke breedte niet blijkt te werken. ‘Er een mouw aanpassen’ zoals gemeenten doen op diverse Transitieonderdelen of de toevlucht nemen tot noodmaatregelen, zoals staatssecretaris Van Rijn deed met zijn raadgeving aan ouders met kinderen op ggz-wachtlijsten om dan maar naar naburige gemeenten te gaan waar de zorg niet te krap was ingekocht, kan niet verhullen dat het systeem aan alle kanten faalt (7) en dat niet alleen de hoge verwachtingen niet worden waargemaakt, maar dat de kwaliteit van de jeugdhulp in ons land verder achteruit is gegaan en het was al niet best. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe ons jeugdbeleid en de jeugdzorg er zou hebben uitgezien als zoals oorspronkelijk de bedoeling was de directe doorverwijzing van de huisarts naar j-ggz hulp was opgeheven en alle ouders in Nederland voor welke opvoed- of hulpvraag dan ook tot de wijkteams waren veroordeeld in een totalitair plan van staatsopvoeding dat de grondrechten van ouders en kinderen fundamenteel zou hebben aangetast, maar achteraf gezien denk ik dat het er niet veel beroerder zou hebben uitgezien dan het fiasco waar we nu met z’n allen getuige van zijn. We moeten nog even dapper volhouden, want vóór de verkiezingen zullen ze in Den Haag in ieder geval niets toegeven en naar alle waarschijnlijkheid zullen ze ook daarna nog wel een tijdje blijven ‘lachen en zwaaien’ op hun reeds zinkende zorgschip.

Sven Snijer

(1)http://www.npo.nl/eenvandaag/26-10-2016/AT_2055280

(2)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2016/02/het-onderwijs-wordt-al-gekker.html

(3)https://www.nationalezorggids.nl/ggz/nieuws/34456-fnv-schakelt-inspectie-in-na-klachten-hulpverleners-jeugdinstelling-de-bascule.html

(4)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2015/12/naastenliefde-met-zegeltjes.html

(5) http://www.npo.nl/meldpunt/26-10-2016/POW_03286825

(6)http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/4394141/2016/10/12/Het-ideaal-van-zelfredzaamheid-is-armoedig.dhtml 

(7) https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/boos-3.htm 

Martelaren of machthebbers

Ik ben vanaf het begin een tegenstander geweest van de Transitie, omdat het doel primair bezuinigingen was en niet een betere kwaliteit van werken in de jeugdbescherming. Men heeft de stem van ouders (met name de roep om een betere rechtspositie) versmald tot een simplistische slogan als Eigen Kracht, die valselijk suggereert dat ouders meer eigen regie krijgen in een kinderbeschermings-traject, want dat is maar schijn.(1) Hetzelfde principe geldt als bij Bureau Jeugdzorg; een glijdende schaal van vrijwillige hulp naar gedwongen maatregelen die gecontroleerd wordt door de hulpverlener/ hulpdwinger die nu Wijkteam heet of Gecertificeerde Instelling.

Oude wijn in nieuwe zakken

De naambordjes zijn veranderd, maar de manier van werken is nog precies hetzelfde, omdat 'drang' onder Bureau Jeugdzorg ook dagelijkse praktijk was. Men koos later bewust voor de term 'drang' alsof het een nieuwe werkwijze betrof, omdat men het aantal gezinsdrama's wilde terugdringen. Het oude jeugdzorg kende zowel 'handelingsverlegenheid' met alle gevolgen van te laat ingrijpen, als de overcompensatie daarvan door te vroeg en te hard ingrijpen, met alle pijn en verdriet die dat tot gevolg heeft voor ouders (en kinderen) die de opvoeding wel degelijk zelf kunnen.

De grootste fout van de Transitie was dat men kunstmatig de j-ggz en (Bureau) jeugdzorg onder de regie van de wijkteams wilde brengen, omdat de veronderstelling was dat de gemeenten dat goed zouden regelen als zij voor de financiën verantwoordelijk werden gesteld. De werkelijkheid is dat gemeenten zeer weinig verstand hebben van jeugdbescherming en in de praktijk zich nog steeds laten leiden door jeugdbeschermers, die nu deel zijn van het wijkteam, Veilig Thuis, GI, etc. De wijkteams blijken nu niet alleen slecht regie te kunnen voeren, maar er gaan ook veel te weinig ouders naar het wijkteam, zodat het geen centrale toegangspoort is geworden tot de jeugdhulp. (2) Hierdoor kunnen ze niet preventief werken en blijft het systeem ongeveer werken als op de oude manier (85% meldingen via de politie).

De sociale ondertoezichtstelling

Het tragische van de hele opzet is dat de manier waarop gemeenten de Eigen Kracht opdringen aan gezinnen al gezien kan worden als een sociale ondertoezichtstelling, want als Jantje autisme heeft moet opeens het hele familiesysteem onderzocht worden of het niet disfunctioneel is. Dit doen ze omdat de gemeente geen dure j-ggz wil betalen en liever opvoedhulp, familie en vrienden (gratis!) inzet in gezinnen, dan door te verwijzen naar j-ggz. Jeugdzorg is niet beter geworden, maar bemoeit zich nog meer dan vroeger met het privéleven van mensen en de opvoeding(schuld)vraag wordt zelfs het vertrekpunt bij een ggz-vraag, vanwege het financiële plaatje! Een absurditeit die rustig ‘communistisch’ genoemd mag worden. Dit is geen ge-bruik van Eigen Kracht, maar misbruik.  

Het zou niet verkeerd zijn als er concurrentie kwam tussen GI's, (3) maar we weten van tevoren dat gemeenten niet begrijpen hoe ze de kwaliteit van de GI's moeten meten of vergelijken. Bij het oude Bureau Jeugdzorg was het meten van de kwaliteit ook jarenlang het grootste probleem. Zowel het slagen als het mislukken van hulptrajecten was in nevelen gehuld, getuige het artikel van Rene Clarijs '‘De dreigende beleidsklucht van de Transitie Jeugdzorg" (2012). De landelijke overheid heeft zich hier nooit voor geïnteresseerd, want de beste verklaring die jeugdzorg of de Raad gaf voor haar manier van werken was: 'De rechter heeft het getoetst', en daar moesten alle sukkelaars het maar mee doen. Jeugdzorgtrajecten moesten vooral theoretisch goed onderbouwd zijn zonder een aantoonbaar verband met de praktijk. Daarnaast wekten jeugdbeschermers veel sympathie met de rol van 'underdog' als frontlijn-werkers van de samenleving, alsof ze een soort martelaren waren in plaats van machthebbers die veel meer krediet kregen bij rechters dan ouders (omdat rechters zelf ook bang waren voor gezinsdrama' s).

Vrijwillige hulp en gedwongen hulp strikt scheiden

De vraag naar concurrentie tussen Gecertificeerde instellingen moet gekoppeld worden aan een actieve rol van de gemeente bij het controleren van de kwaliteit van werken van de GI's en het liefst ook met meer preventie in het voortraject op een vriendelijke manier, maar door het gestuntel van de wijkteams (vaak met de oude jeugdzorgmentaliteit van dwang of hulpeloosheid) zal dat voorlopig wel een utopie blijven. Het allerbeste zou zijn om gedwongen hulp en vrijwillige hulp strikt te scheiden, zodat gewone opvoedhulp niet gecriminaliseerd kan worden. Maak mensen niet verdacht die zelf gemotiveerd zijn en van hun kinderen houden. Laat de echte ‘Tokkies’ over aan de Raad voor de Kinderbescherming en verbeter de vrijwillige opvoedhulp zonder doorschakeling/opschaling naar dwanghulp, want burgers gaan de Wijkteams en GI’s mijden als de pest. (4)

Sven Snijer

(1)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2015/07/eigen-regie-als-probleemgeneralisatie.html

(2)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2015/10/mosterd-na-de-jeugdwet-maaltijd_28.html

(3)http://www.vanmontfoort.nl/vmblog?view=entry&id=98

(4)http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2016/09/waarom-de-wijkteams-geen-verbetering.html

Zelfhaat voor blanken

Beste Anja Meulenbelt,

Wat ben ik verrast door je nieuwe cursus zelfhaat voor blanke mensen.(1) Het heeft me compleet de ogen geopend, want ik weet nu dat linkse mensen nog gekker zijn dan ik al dacht. Schuldgevoel over een bevoorrechte ‘witte’ huidskleur (wat een ‘zwarte’ tribale manier van spreken overigens) is juist iets dat we na meer dan veertig jaar antidiscriminatie-hersenspoeling van de linkse inquisitie een beetje van ons af hadden afgeschud, maar blijkbaar hebben we er zoveel jaar na Pim Fortuyn nog steeds niet helemaal mee afgerekend getuige jouw old-school initiatief. Hadden we in het verleden de keuze tussen een racist of géén racist zijn, sinds de ‘ruk naar rechts’ is er godzijdank de mogelijkheid gekomen om mensen ook van links-fascisme of van ‘landverraad’ te kunnen beschuldigen als de uitverkoop van onze eigen cultuur en normen en waarden weer eens alle spuigaten uitloopt. We hebben zelfs zoveel vordering gemaakt op dit gebied dat ook linkse intelligentsia begrijpen dat andere culturen en religies als bijvoorbeeld de islam niet alleen maar een culturele verrijking betekenen voor ons land, maar in bepaalde opzichten ook een bedreiging zijn voor de hier geldende cultuur, wetten en verworvenheden. Maar dat zal jou niet lekker zitten Anja, en dus is het de hoogste tijd om een slachtoffercategorie naar voren te halen waar jij voor in de bres kunt springen zonder gehinderd te worden in de beeldvorming door religieuze aanslagen en die politiek neutrale groep waar je naar op zoek was heet ‘zwarte mensen’. Een minderheidsgroep die zich veilig gediscrimineerd kan voelen zonder zelf voor die discriminatie aanleiding te geven door religieus fanatisme of culturele achterlijkheid. Zwarte mensen delen immers vaak in het blanke christelijke geloof, dus op dat punt zijn ze niet verdacht en ze hebben zich in kleding en westerse gewoonten in zo’n hoge mate aangepast aan de hier geldende normen dat ze ook daar onbesproken zijn, afgezien van zo’n subcultuur als gangsterrap, maar daar wordt meestal de hele groep niet op aangekeken.

Blanke slavenhalers

Wie de blanke bevoorrechte mens zich schuldig wil laten voelen over zijn huidskleur als zichtbare manifestatie van zijn geconstrueerde superioriteitsgevoel kan geen beter slachtoffer opvoeren dan de schrijnende Zwarte Piet-slachtoffers en de gruwelijke uitsluitingsrituelen die daar in de samenleving mee verbonden zijn. Laten we het vooral nog eens hebben over de koloniale tijd en de slavenhandel en wederom verzwijgen dat zwarte stamhoofden graag hun eigen stamleden en krijgsgevangenen van naburige stammen verkochten aan de blanke slavenhalers, want dan zou het eeuwige slachtoffer-spelletje meteen bedorven zijn. De schuld moet wel eenzijdig bij die walgelijke blanke mensen liggen en het trauma moet -zonder eigen verantwoordelijkheid- vele eeuwen doorwerken, zodat zwarte mensen van nu geheel buiten hun eigen schuld om de hele dag in de coffeeshop hangen met een biertje in de hand en een joint in de mond, levend van een uitkering. Ik kan me nog goed herinneren dat ik zelf racistisch was als kind, omdat ik het met de paplepel kreeg ingegoten. Zwarte mensen deugden niet (geen enkele allochtoon) en de kunst daarbij was om ze nooit als individu te zien, maar als deel van een ras. Je kunt het beste mensen wegzetten als soort wanneer je ze niet als persoon leert kennen, omdat een persoonlijk contact algemene beweringen zou kunnen ondergraven over de groep waar ze onderdeel van zijn. Mijn racisme verdween op latere leeftijd, toen ik wel persoonlijk in contact kwam met intelligente en ontwikkelde mensen van allerlei huidskleuren en culturele achtergrond. De overtuigingen en het ontwikkelingsniveau dat ik met andere mensen kon delen oversteeg culturele en raciale verschillen, maar dat moest ik zelf ondervinden en kon niet aangeleerd worden door antidiscriminatie-dwang, want dat hield mijn vooroordelen alleen maar langer in stand.

'Witheid als machtsstructuur'

Wat mij een beetje choqueert aan jou cursus Anja, is dat je nu een bepaald (schuld)bewustzijn op gang wilt brengen op basis van een raseigenschap om racisme te verminderen. Jij wil niet dat ik me ‘mens’ voel, maar dat ik mezelf identificeer als een ‘witte’ Nederlander om er achter te komen in welke bevoorrechte en overheersende positie dat mij stelt in deze cultuur. Ik moet je zeggen dat ik mijzelf in verschillende posities ervaar (blogger, huisman, gezinsmens, rechts denkend, middelbare leeftijd, spiritueel, intellectueel, enz), maar een koloniale overheersing over mijn zwarte medemensen heb ik nooit zo gevoeld. Zeker niet als er weer eens een paar Marokkanen of Surinamers in een grote BMW voorbij komen in Amsterdam West -al dan niet met kettingen behangen en de achterbank vol met ‘bitches’- terwijl de agressieve muziek uit veel te grote boxen door de straat stampt. Dan voel ik me niet direct de grote blanke baas moet ik je zeggen. 

En ook het feit dat de hulpjes van Sinterklaas niet meer zwart zijn geworden door het roet in de schoorsteen, maar nu opeens zwart zijn geboren omdat jij dan harder ‘discriminatie’ kunt schreeuwen, maakt niet direct dat ik het gevoel heb dat ik aan de winnende hand ben als blanke. Als zelfs de kinderombudsvrouw al wordt ingezet tegen mijn culturele erfenis is het toch echt een gevoel van defensie dat zich van mij meester maakt. Ook het verbond tussen de zwarte televisieprinses en beroepsgediscrimineerde Sylvana met de politiek-religieuze Turks-nationalisten van DENK geeft mij eerder het idee dat voor minderheidsgroepen die zich stiekem te weinig gediscrimineerd voelen de aanval de beste verdediging is. Als ze maar genoeg weerstand losmaken met hun irrationele en zelfbeklagende gezwam bij elke gelegenheid die zich voordoet of die ze zelf scheppen, komt het aloude racisme vanzelf uit alle hoeken en gaten weer tevoorschijn gekropen, omdat zelfs redelijke mensen het dan niet meer kunnen tegenhouden.

Volgens jouw logica Anja, moet ik jouw zelfhaat-initiatief misschien niet zien als zomaar een links idee, maar als een uiting van de soort waartoe je behoort; het vrouwvolk. Misschien kun je het niet helpen dat je zoveel onbenul en zelfbeschuldiging moet verkopen aan je blanke huidgenoten, omdat je als vrouw biologisch gezien altijd gewend bent geweest aan een ondergeschikte positie. Vrouwen zijn immers pas een paar eeuwen vrij om zelf na te denken in de westerse cultuur (in de rest van de wereld nog korter) en pas sinds de jaren zestig toen de pil werd uitgevonden mogen ze iets anders doen dan voor kinderen zorgen, dus misschien komt je gebazel wel voort uit je natuurlijke slachtofferschap onder het patronaat van de man en de verantwoordelijkheid voor hordes nageslacht. Het lijkt erop dat je vrouwelijkheid wordt geprojecteerd als ‘zwartheid’ en dat je nu je biologisch-culturele onderdruktheid zichtbaar wilt maken met een kleur die symboliseert hoe je je zelf diep van binnen voelt; duister en in de hoek getrapt. Persoonlijk kan ik me noch met jouw gevoel, noch met dat van de klagende allochtone mensen identificeren. Ik geloof dat zowel vrouwen als allochtone mensen in onze cultuur alles kunnen bereiken wat ze willen. Ik verdien veel minder geld dan Oprah, Jay-z of Beyonce en ik ben veel minder vaak op televisie dan Sylvana, maar ik gun het ze van harte. Ik zal ze niet aan de ketting leggen, opsluiten in het schuurtje in de tuin of zweepslagen geven als ze me brutaal hebben aangekeken in de camera. Zelfs het goddeloze gedraai van billen (waar de bijbel fel tegen gekant is) zal ik gewoon gedogen, maar hou alsjeblieft eens een keer op met dat oeverloze gezeur over discriminatie en de kansen die zwarte mensen niet hebben, want er zijn veel zwarte mensen die de kans niet alleen hebben, maar hem ook grijpen.

'Elk nadeel heb ze voordeel'

Ik zal je uitnodiging om op basis van mijn eigen huidskleur me schuldig te voelen over dingen waar ik niet schuldig aan ben naast me neer leggen en ik blijf naar mijn eigen levenservaring en inzicht mensen op hun persoonlijke merites beoordelen en niet op hun rasbepaaldheid. Dat geldt naar mijzelf toe niet minder dan naar anderen, want met gezeur en zelfbeklag bereik je net zo weinig als met grenzeloze zelfbeschuldiging en een martelaarschap waar niemand om vraagt. De Nederlanders hebben fouten gemaakt in het verleden, maar we hebben geen grootschalige genocide op onze naam staan en in de eeuwen die zijn verstreken hebben zwarte mensen zoveel voordelen kunnen genieten van de cultuur van hun voormalige overheerser/ onderdrukker dat langs de weg van scholing en mensenrechten veel van het vroegere leed al lang is terugbetaald. Als ik het even heel cru mag zeggen: zonder slavernij was er ook geen zwarte Amerikaanse president geweest, geen rapsterren, geen Magic Johnson, Michael Jackson, Morgan Freeman of Oprah Winfrey. 

Slachtoffer zijn moet geen beroep worden, maar deel zijn van een evenwichtige geschiedschrijving die wel de blik gericht houdt op de toekomst. Mijn kinderen zouden met een donker iemand kunnen trouwen en kinderen krijgen, maar dat zal niet gebeuren als zij worden gezien als de kinderen van de slavenbaas die geen gelegenheid voorbij laat gaan om zwarte mensen eronder te krijgen. Om even een zijstraatje te nemen naar Marokkanen; niet alleen is sinds jaar en dag bekend dat de ouders van veel moslimkinderen met geen mogelijkheid te betrekken zijn bij de schoolcarrière van hun kinderen, (2) ook de gevolgen daarvan -zoals het niet komen opdagen bij een met veel moeite door de school gerealiseerde stageplek-  valt toch moeilijk de ‘blanke onderdrukker’ in de schoenen te schuiven. Maar het geeft natuurlijk wel een mooie scheefgetrokken discussie, als je op tv kunt roepen dat allochtonen geen baan of stageplek kunnen krijgen, zonder te vermelden hoe ze aan zo’n slechte naam komen bij diverse werkgevers. En daarin verschil ik met jou Anja. Ik beoordeel zulke jongeren en hun ouders niet op hun huidskleur en zelfs niet op hun etniciteit (al laten de statistieken zien dat na aftrek van sociaal-economische factoren nog steeds bepaalde bevolkingsgroepen onevenredig hoog vertegenwoordigd zijn in de criminaliteitsstatistieken (3), maar blijf mensen zien als een individu met een persoonlijke verantwoordelijkheid en persoonlijke rechten op grond van hun lidmaatschap van deze samenleving. Dat zou jij ook eens moeten doen.  

Sven Snijer           

(1) http://www.anjameulenbelt.nl/weblog/2016/10/22/cursus-help-ik-ben-wit/

(2)http://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2139049-op-deze-zwarte-school-gaat-het-goed-dankzij-team-ouderbetrokkenheid.html?title=op-deze-zwarte-school-gaat-het-goed-dankzij-team-ouderbetrokkenheid

(3)http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/hoeveel-criminaliteit-er-onder-marokkanen