Iemand vroeg op twitter wat er naar mijn idee moest gebeuren met de Transitie en ik antwoordde dat ze de hele Transitie het beste volledig konden terugdraaien. Dat is voor velen een ongeloofwaardig voorstel, want de Transitie is voor hen nu eenmaal een feit. Ik denk daar anders over. Het oud-hollandse gezegde luidt ‘beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald’, dus waarom zouden we de schade niet beperken door zo snel mogelijk stabiliteit terug te brengen in het systeem en nu een écht onderzoek te doen naar op wat voor manier er transparanter en efficiënter gewerkt kan worden door zorgprofessionals, zonder het sociaal wensdenken of het positief debiliseren van volwaardige burgers.
Maar
dat zal naar alle waarschijn-lijkheid niet gebeuren. Niet omdat het niet zou
kunnen of omdat het niet beter zou zijn voor onze samen-leving, maar omdat het
de politiek niet aanstaat om zo’n grote blunder als de decentralisatie op zo’n
vroeg tijdstip al toe te geven. Ze weten al dat de hele boel mislukt is en dat
met een wijkteam aandeel van 3 à 4 procent(1) -waarbij negentig procent van de
ondervraagden van mening was dat slechts een kwart daarvan effectief naar de
juiste hulp was doorverwezen- we concreet kunnen spreken van welgeteld één
procent effectieve jeugdhulp-verlening via de wijkteams in het eerste half jaar
van de Transitie. Ze zullen het natuurlijk niet hardop zeggen, dat het allemaal
erg tegenvalt. Liever lopen ze te ijsberen door de gangen op zoek naar manieren
om de beeldvorming aan te passen, zodat het lijkt alsof het allemaal nog een
kans heeft. Hoezo mislukt? Wij geloven er nog steeds in (omdat we bij God niet
weten wat we anders moeten.)
Gewoon negeren
Staatssecretaris
Van Rijn is alleen al voor de verantwoording van de PGB-ellende zoveel keer
naar de Kamer gekomen dat men het uitgesleten spoor al is gaan duiden als het ‘Van
Rijnpad’. En dan heb ik het alleen nog maar over een organisatorische kwestie,
die niets van doen heeft met het stompzinnige idee achter de Transitie. Dus wat
staat de bewindslieden nu te doen? Voorlopig zit er niets anders op dan maar te
hopen dat ondergetekende niet nog meer van dit soort stukjes schrijft, maar die
hoop is al even ijdel als de hoop op een geslaagde Transitie. ‘Gewoon negeren’,
zeggen ze tegen elkaar. ‘Zoveel invloed heeft hij nu ook weer niet…toch?’ (En
ik doe daar heel geheimzinnig over) Het ligt in de strategische bedoeling om de
gemeenten voorlopig heel veel aanmoediging te geven en ook enkele
waarschuwingen die tegelijk een beschuldiging inhouden, zoals ‘wij hopen maar
dat jullie als gemeenten voldoende sociale cohesie weten te bewerkstelligen’ en
richting de zorgprofessionals het makkelijke verwijt (waar Pieter Hilhorst al
een begin mee heeft gemaakt) dat ze nog steeds niet uit die ‘verkokering’ komen.
Het omzeilen van
de beerput
Op
deze manier hoopt het kabinet dat de pijnlijke resultaten op langere termijn
over de schutting gegooid kunnen worden van de nieuwe verkiezingen over een
paar jaar, zodat de puinhoop die ze gecreëerd hebben op het bordje zal
terechtkomen van een nieuw kabinet. Zelf zijn ze dan al bezig met andere leuke
betrekkingen (boven de Balkenende-norm) en ze zullen vanuit hun tweede huis in
Frankrijk telefonisch hun medeleven betuigen aan de nieuwbakken ministers en
staatssecretarissen die het van hen mogen overnemen. ‘Veel succes hoor, ja, het
is allemaal heel complex, maar geloof in jezelf hè?’ Op twitter zei iemand dat
ze de stoeltjes voor de parlementaire enquête alvast klaar mogen zetten en ik
denk dat hij daar gelijk in heeft, maar het was beter geweest als ze indertijd
een parlementaire enquête hadden gehouden over Bureau Jeugdzorg. Die beerput
hebben ze weten te omzeilen door er een jeugdzorgcommissie van te maken, die
meteen mocht adviseren over een sociaal pretplan zonder dat de werkelijke
problemen in die sector echt in volle omvang aan het licht waren gekomen. Vandaar
dat dezelfde klachten als gebrek aan professionaliteit nu weer de kop opsteken,
terwijl we de gevolgen daarvan nog even moeten afwachten. Wacht u ook mee?
Sven Snijer
