[Ingezonden
artikel]
Ondertussen
wordt formele en informele belangenbehartiging in Passend Onderwijs ingezet om
de falende overheid te compenseren (zie de flyer: "180207 def uitnodiging netwerk
onderwijs en belangenbehartiging 6-3-2018 Bunne.pdf").(1)
Afschuiven door de
overheid
Belangrijk
daarbij is dat raadgeving betekent dat je advies geeft op het moment dat het
uitgevoerd gaat worden. Raadgeven is niet lobbyen bij degene die gaan uitvoeren
om het uit te voeren. Dat is handhaving. Dat is een taak van de rijksoverheid.
Die handhavende taak heeft de overheid eerst op de ouders afgeschoven door via
informatievoorziening (als websites) de ouders te ‘informeren’ (lees:
“opstoken”) wat scholen en gemeenten zouden moeten doen. Zie bijvoorbeeld:
http://www.jongerenbinnenboord.nl/.
Handhaving
door de ouders leidt er vaak toe dat scholen de leerplicht en/of
kinderbescherming op ‘lastige‘ (lees: 'handhavende') ouders afsturen.
Het
lijkt erop dat de handhaving nu verschoven wordt van ouders naar de
belangengroepen, terwijl het een taak van de rijksoverheid is. In het
buitenland kun je passend onderwijs gewoon afdwingen als scholen niet willen /
kunnen. Daar heeft de overheid wetgeving voor gemaakt / bij de wetgeving
rekening mee gehouden. Helaas ontbreekt die in Nederland met alle (schadelijke)
gevolgen voor kinderen en hun ouders van dien. Als je niet oppast worden
goedbedoelde initiatieven als schaamlapje door de overheid gebruikt om van haar
verantwoordelijkheid, om goede en te handhaven wetgeving te maken, af te
leiden. In de praktijk blijkt dat ‘we lossen het samen wel op’ niet werkt. Hoe
dat komt? Scheve machtsverhoudingen. Kinderen en ouders hebben geen enkel
machtsmiddel (de ontbrekende handhaving). Scholen en gemeenten hebben allerlei
machtsmiddelen als leerplicht en jeugdzorg. Waarvan de checklists zo ruim zijn
dat je die met gemak kunt inzetten om ‘onwillige’ kinderen en ouders in het
gareel te brengen.
Het kind ‘passend’
maken
Het
gaat wederom om de wet. Volgens de wet hebben alle kinderen recht op (passend)
onderwijs in Nederland. De handhaving hiervan is: het kind waarvoor geen passend
onderwijs is, wordt in de jeugdzorg gestopt (vaak uit huis geplaatst) en het
kind wordt ‘passend’ gemaakt. Oftewel, geen handhaving bij de uitvoerders, maar
bij de ouders/kind. Zolang die overheidshandhaving er niet is, gaan ze heus
niet vanzelf hun organisatie geld laten uitgeven. Het geld bij de scholen en
samenwerkingsverbanden is niet geoormerkt en wordt vaak elders ingezet om gaten
in de begroting te dichten. Scholen werken samen om Passend Onderwijs in een
bepaalde regio te verzorgen. Deze zogenoemde regionale samenwerkingsverbanden
ontvangen geld voor extra ondersteuning. Ze verdelen dit geld over de scholen
in hun regio. Zo kunnen scholen de extra begeleiding van leerkrachten en
leerlingen betalen. Ook kunnen zij er lesmateriaal mee aanschaffen. De
verdeling gaat op basis van het totaal aantal kinderen binnen een
samenwerkingsverband. Het is dus niet meer leerling gebonden. Is het geld op,
dan heeft het kind pech. Is Passend Onderwijs te moeilijk (lees: te duur)? Dan
heeft het kind pech. Enz.
Samenvattende
citaten
(uit hieronder gelinkte artikelen)
Het
is helemaal niet transparanter geworden of een schoolbestuur het geld
daadwerkelijk besteed aan zorgleerlingen of aan andere kosten op school.
Volgens de Rekenkamer is de controle binnen de samenwerkingsverbanden zwak,
omdat er behalve de schoolbestuurders nauwelijks onafhankelijke toezichthouders
in zitten. De Rekenkamer vreest dat perverse prikkels van het passend onderwijs
door de zwakke verantwoording en administratie niet ontdekt worden. Er ligt in
veel delen van Nederland ook nog een bezuinigingsopdracht. Wat dreigt, schrijft
de Rekenkamer, is dat “de stapeling van financiële problemen bij
samenwerkingsverbanden ertoe leidt dat zij in strijd met de doelstellingen van
het passend onderwijs handelen door bij besluiten over extra ondersteuning aan
leerlingen, financiële overwegingen zwaar te laten wegen.” In sommige
samenwerkingsverbanden zijn zelfs afspraken gemaakt over een maximaal aantal
zorgleerlingen dat in de kostbaarste categorie mag vallen. Het is dus maar de
vraag of het passend onderwijs-geld wel altijd wordt gebruikt voor
zorgleerlingen, of dat het aan andere doeleinden wordt uitgegeven. Minister
Bussemaker van onderwijs erkent dat de checks and balances in het passend
onderwijs nu niet sterk genoeg zijn. Bovendien zijn er nog geen mogelijkheden
voor ouders, gemeenten of leerlingen om mee te kijken met investeringen en
resultaten van passend onderwijs in hun regio. De Rekenkamer constateert ook
dat in veel regio’s geen doorzettingsmacht bestaat, oftewel iemand die afdwingt
dat een kind altijd een plek op school krijgt. Vallen er zo kinderen tussen wal
en schip? Een directeur speciaal onderwijs: ‘Het onderwijs is zo veeleisend dat
kinderen stuk gaan. Dan komen ze hier en zijn eerst een jaar bezig om tot rust
te komen, omdat ze zo boos en verdrietig zijn.’(2) Er zullen meer eisen gesteld
moeten worden aan de verantwoordingsplicht van de minister, schoolbesturen en
samenwerkingsverbanden.
Zie
ook:
https://demonitor.kro-ncrv.nl/artikelen/onderwijsbond-passend-onderwijs-leidt-tot-rechtsongelijkheid
Weerstanden
overwinnen taak van ouders
Zelfs de mogelijkheid dat het speciale
kind in het Passend Onderwijs geweigerd kan worden of met pesten te maken
krijgt, ziet de overheid als een zaak van ouders en niet als haar eigen
verantwoordelijkheid. In de informatiegids Passend Onderwijs 2014 staat:
“Vooroordelen bij leerkrachten, leerlingen en ouders kunnen ervoor zorgen dat
uw kind zich niet (meer) thuis voelt op school. U kunt zelf een rol spelen in
het voorkomen van vooroordelen door zo vroeg mogelijk informatie te delen over
de stoornis of beperking van uw kind. Sta daarom open voor vragen." Dus,
een overheid die met alle geweld het Passend Onderwijs erdoor wilde drukken en
daar nauwelijks in slaagt, het SBO wil inperken of afschaffen (wat in de
praktijk niet blijkt te werken en financiële problemen geeft) wil de
moeilijkheden bij het integreren van speciale kinderen op regulier onderwijs
neerleggen bij ouders die al genoeg aan hun hoofd hebben. De overheid wil
vooral bezuinigen ('ontlabelen, demedicaliseren en normaliseren’), maar stuit
op weerstand vanuit de samenleving. Zowel ouders van SBO/SO-leerlingen, als
onderwijzers zijn voor het grootste deel voorstander van het zoveel mogelijk continueren
van bijzonder onderwijs.(3)
Ik
wil een oproep doen aan iedereen die actief is in de medezeggenschap, of dat nu
in een MR, GMR of OPR is: follow the money! (4) Hier wordt heel duidelijk de
handhavende rol bij de burger gelegd. Alleen is die door alle wetgeving nu
vogelvrij. Als jij een instantie controleert en aanspreekt / aanklaagt op
laakbare zaken, kunnen zij een tegenzet doen, waar jij je staatsrechtelijk niet
(meer) tegen kunt verdedigen. Dus de overheid wordt oncontroleerbaar.
Wat blijft er over
van onze rechtstaat?
Nu
zal je misschien denken: je overdrijft. We leven in een rechtstaat. We hebben
een grondwet, maar onze wetgeving wordt niet rechtstreeks aan de grondwet
getoetst.(5) Neem nu twee recente ontwikkelingen. Vanaf deze zomer (2018) mogen
ook de marechaussee en opsporingsdiensten als de Fiod infiltreren en
afluisteren.(6)
Citaten:
"Het gaat om
een ingrijpende wetswijziging die nog meer inbreuk mogelijk maakt op de privacy
van burgers. Dit maakt deel uit van een ontwikkeling die al langer gaande is en
die leidt tot een steeds machtigere, alziende overheid die op eigen gezag
burgers kan doorlichten zonder dat zij het doorhebben."
Processtukken
over undercoveracties mogen volgens de wet in sommige gevallen geheim blijven,
indien die geen relevante opsporingsinformatie hebben opgeleverd.
"Dan kun je
als verdachte dus nooit weten welke opsporingsmiddelen allemaal tegen je zijn
ingezet. Dat staat op gespannen voet met een eerlijk proces. Dat moeten we als
samenleving niet willen."
[Ik
voeg daar aan toe; je kunt dus ook niet controleren of er wel of geen relevante
opsporingsinformatie was. En of die informatie toch niet stiekem gebruikt is om
verder te rechercheren].
Dus
de dagelijkse praktijk waar we in de jeugdzorg al mee te maken hebben, wordt nu
uitgebreid naar andere rechtsgebieden. Bij de kinderbescherming was de smoes
'het belang' van het kind. Hier is de smoes de georganiseerde misdaad
aanpakken. Klinkt uiteraard allemaal heel plausibel, de Nederlandse overheid is
best goed in marketing, maar wat voor staat ben je zo aan het optuigen? En is
het werkelijk zo dat deze maatregelen de kindermishandeling en georganiseerde
misdaad terugdringen? Dat valt te betwijfelen, omdat diezelfde instanties
klagen over personeels- en geldgebrek.(7) Nog afgezien van het feit dat
wetenschappelijk bewijs voor de effectiviteit van deze maatregelen ontbreekt.
Wel staat vast dat van bijvoorbeeld veel terroristen de informatie wel
beschikbaar was, maar er niets mee werd gedaan.
Verenigingen
verbieden
De
minister kan nu zelfstandig een vereniging verbieden, zonder tussenkomst van de
rechter. In de initiatiefwet staat dat een verbod door de minister kan worden
ingesteld als de vereniging een ernstig gevaar voor de samenleving vormt.
"Dat is het geval als de leden hun wandaden structureel in het kader van
de vereniging plegen en als de vereniging hier niets tegen doet.”(8) De staat
kan je dus op allerlei rechtsgebieden aanvallen, zonder dat je in staat bent je
daar fatsoenlijk, volgens de regels van een democratisch rechtstaat, tegen kunt
verdedigen. Ik vraag me zo langzamerhand af waar we nog rechters voor hebben?
Kennelijk alleen voor de zaakjes van de rijdende rechter, zoals burenruzietjes.
En
wie controleert de instanties die de privacy van burgers aan hun laars lappen?
De burgers kunnen dat in ieder geval niet, dus worden dat andere instanties.
Maar de geschiedenis leert dat elke overheid en instantie die niet door de
burger (of haar onafhankelijke vertegenwoordigers / voorposten zoals
journalisten en actiegroepen) gecontroleerd kan worden, eerst corrupt en daarna
totalitair wordt. Kijk maar naar het 'democratische' Turkije. En de
ontwikkelingen in Oost Europa. De overeenkomsten zijn duidelijk aan te wijzen,
alleen lopen die landen enkele jaren 'voor'. Tja, en de ontwikkelingen in de VS
zullen we hier maar niet bespreken.
De
controle door burgers wordt onmogelijk gemaakt, want de instanties die door
burgers gecontroleerd moeten worden, kunnen diezelfde burgers op onheuse
gronden vervolgen zonder dat de burger zich daar staatsrechtelijk tegen kan
verdedigen (dat heet monddood maken).
De
controle door journalisten en actiegroepjes komt daarmee te vervallen, want ten
eerste bestaan die eveneens uit burgers die op bovenstaande wijze bedreigd en
vervolgd kunnen worden. En ten tweede kunnen de organisaties waar zij voor werken
gemakkelijk worden verboden. Immers in de initiatiefwet staat dat een verbod
door de minister kan worden ingesteld als de vereniging een ernstig gevaar voor
de samenleving vormt. "Dat is het geval als de leden hun wandaden
structureel in het kader van de vereniging plegen en als de vereniging hier
niets tegen doet.". Vager kan het niet. Wat is een ernstig gevaar voor de
samenleving? Wie bepaalt dat? En wat zijn wandaden? In de ogen van wie? Dat
wordt niet omschreven en is dus vatbaar voor willekeur. Want de rechter die een
onafhankelijk oordeel hoort te vellen, komt er niet aan te pas. Een instantie
die zich bedreigd voelt, kan zelf de vervolging bepalen.
Een praktijk geval
van 'datamisbruik'
Een
persoon (bij de redactie bekend) staat als extreem gewelddadig te boek bij de
politie. Hoe komt dat? Doordat het AMK (VT) een onderzoek deed tegen deze
persoon en het AMK mag ook in medische dossiers, zonder toestemming. Zo kwam
het AMK terecht bij het UMC (Utrecht Medisch Centrum). In het patiëntendossier
stond "Meneer was aan het vechten". Dat was koren op de molen van het
AMK, want dan kon er een belangrijk vinkje op de niet gevalideerde checklist
worden gezet: gewelddadig. Dus waarschijnlijk ook richting zijn kinderen.
Immers het AMK doet niet aan waarheidsvinding (ondanks de verplichting van de
politiek), maar aan het zwartmaken van de ouders.(9) En de ouders mogen niet
weten hoe het AMK aan die beschuldiging van extreem gewelddadig komt. Sterker
nog, de ouders komen dat niet te weten terwijl het achter de schermen wel tegen
de ouders wordt gebruikt. Je denkt dat het AMK geen poot heeft om op te staan.
En toch besluit de rechter in het nadeel van de ouders, want hij heeft
informatie die zij niet hebben.
Alleen
als je zeer vasthoudend bent kun je erachter komen. Daarvoor moet je alle
dossiers opvragen bij de kinderbescherming, dus jeugdzorg, Veilig Thuis en Raad
voor de Kinderbescherming. Het liefst meerdere keren. Dan heb je kans dat ze
over het hoofd zien dat sommige informatie geheim is, vanwege de werkdruk. En
omdat de ene organisatie niet altijd van de andere organisatie weet wat wel of
niet geheim is. Ook moet je ter plekke om inzage vragen en aangeven dat je een
kopie thuisgestuurd wilt krijgen. Dan zal je zien dat je op locatie meer
informatie te zien krijgt, dan je thuisgestuurd krijgt. Als je dan die stapel
dossiers met heel veel dubbele informatie (want sommige bijlagen komen in
allerlei correspondentie en relpys op replys terug) doorspit, kom je soms op
een juweeltje. Zoals het citaat uit het medisch dossier 'meneer was aan het
vechten'. Als het AMK aan waarheidsvinding en niet aan ouderbeschadiging had
gedaan en transparant was geweest over haar bevindingen, was het misverstand
gauw opgehelderd (maar daar heeft het AMK en jeugdzorg geen belang bij, want
het gaat om het belang van het kind en dat is bij het AMK altijd tegengesteld
aan het belang van de ouder). Want hoe kwam die informatie in het medisch
dossier terecht? Door een arts-assistent in opleiding die vader op de eerste
hulp kreeg na een ongelukkige val met sleutelbeenbreuk tijdens een cursus
zelfverdediging op de sportschool. Hoewel dat inderdaad ook iets met vechten te
maken heeft, krijg je van 'meneer was aan het vechten' heel andere associaties
dan van 'meneer was op een cursus zelfverdediging ongelukkig terecht gekomen'.
Dit
is maar één voorbeeld van een instantie die zijn eigen wet en regelgeving kan
maken die niet controleerbaar is, zoals in de toekomst dus nog veel meer
overheids (gerelateerde) organisaties door die nieuwe wetgeving, bekend als de
‘Sleepwet’. Willen we dat echt in het belang van onze 'veiligheid'? Degene die
ons moet beschermen wordt zo een nog grotere bedreiging dan het gevaar
waartegen hij ons beschermt!
‘Als je de duivel opjaagt, en de muren van de wet je
hinderen, kan je de muren afbreken. Maar als de duivel zich dan omdraait staan
er geen muren meer om achter te schuilen.’
Lees ook: Het digitale stempel - deel 1 http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2018/03/het-digitale-stempel-deel-1.html
Voetnoten:
(5)“Nederland
wordt in Europa een buitenbeentje genoemd, vanwege het ontbreken van een
constitutioneel toetsingsrecht – het mogen toetsen van wetten aan de Grondwet.”
http://www.mr-online.nl/brenninkmeijer-grondwet-zo-dood-als-een-pier/
(7)
Sinds september 2017 wordt in Utrecht de begeleide omgang tussen ouders en
kinderen met een ondertoezichtstelling verzorgd door vrijwilligers(!) die
verslag uitbrengen aan de SAVE-teams.
(9) “De raad voor de kinderbescherming
en de gecertificeerde instelling zijn verplicht in rapportages of
verzoekschriften de van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te
voeren.”
