'Politieke idealen'
De serie komt aanvankelijk niet heel sympathiek over, omdat de hoofdpersonen bijna allemaal zelfzuchtige motieven hebben bij hun handelen en vrijwel niemand wil het goede wil doen omwille van het goede zelf. Politieke idealen worden meer dan eens gecompromitteerd voor behoud of versterking van de eigen positie en persoonlijke en intieme relaties worden aan de lopende band misbruikt voor politieke doeleinden. De thema’s van trouw, ambitie, verraad, vergeving, dood, liefde en lijkenpikkerij volgen elkaar snel op, maar de verscheidenheid aan emoties die de hoofdrolspelers laten zien zijn zelden oprecht en vaak vermengd met bijbedoelingen. Ze zijn bezwaard door een geheim of een nog niet verwerkte pijn uit het verleden en staan ten dienste van de verhaallijn zonder dat de kijker meer inzicht krijgt in de karakters zelf. Extra verwarrend daarbij is dat de hoofdpersonen in hun houding vaak uitgesproken ambivalent zijn, waardoor een moment van oprechtheid door een kleine afwijzing of teleurstelling als snel weer omslaat in overlevingsgedrag.
La Casa de Papel
In
de serie La Casa de Papel, die gaat over de gijzeling van het instituut (plus
medewerkers) waar het Spaanse geld wordt gedrukt leren we de hoofdpersonen
beter kennen. Zelfs op zo’n intiem niveau dat we sommigen van de overvallers
sympathiek beginnen te vinden naarmate de afleveringen elkaar opvolgen en
sommige van de slachtoffers ronduit onsympathiek, waardoor het lijkt alsof
enkelen van hen voor hun gemankeerde ethiek hun terechte straf ondergaan door
middel van de gijzeling. De nadruk ligt hier meer op de portretten van de
deelnemers en de uitdieping van hun karakters dan op het verloop van de gijzeling,
hoewel die als een ‘aorta’ zachtjes blijft doorlopen op de achtergrond onder leiding
van de ‘Professor’, het wat zonderlinge genie die het hele plan heeft
uitgedacht. Hij is de enige die niet in het bezette gebouw zelf aanwezig is,
maar zijn handlangers via een geheim communicatiekanaal voorziet van alle
nodige informatie betreffende de autoriteiten, de politie en het te volgen
plan.
El Profesor
El Profesor
House of Cards
Waar
Marseille het voordeel heeft van de schitterende beelden van de oude stad en het
havengebied, vaak van bovenaf gefilmd als je op de heuveltop langs de spits van
de Notredame de la Garde uitkijkt over de wijde omgeving, heeft La Casa de
Papel de hoofdrolspelers als het landschap en de ruimte waar de kijker zich in
bevindt. Het verhaal van Marseille is spannend genoeg om te blijven volgen (door
de nodige seks en geweld ondersteund) maar krijgt niet die diepere laag die ‘La
Casa’ wel heeft, die maakt dat je als kijker je eigen waardesysteem nog eens
gaat onderzoeken. Goed en kwaad worden in Marseille niet op zijn kop gezet,
hoewel er momenten zijn dat je wordt ontroerd. Bijvoorbeeld als Barrès in het
heetst van de verkiezingsstrijd toch nog zijn vaderfiguur en tegenstander Robert
Taro komt opzoeken in het ziekenhuis als deze een hartaanval heeft gehad. Maar het
pragmatisch aspect van zijn handelen blijft de boventoon voeren, waardoor het
niet helemaal duidelijk is of de getoonde emoties een moment van zwakte zijn of
het ware gevoel dat snel weer wordt weggestopt. Ik blijf de serie volgen maar met
enige reserve, omdat Marseille in wezen hetzelfde gebrek heeft als House of
Cards dat eveneens over het politieke spel gaat dat de machthebbers met elkaar
spelen. De intriges lijken vaak wel een eigen leven te leiden in plaats
van een element te zijn in het leven van waardevaste hoofdpersonen. Bij House
of Cards ben ik in het tweede seizoen afgehaakt omdat het kunstje me na
verloop van tijd begon te vervelen. Marseille kan me nog verrassen, maar ik
hoop op iets meer volume bij de hoofdpersonen in de komende afleveringen, zodat
politiek niet het enige leidmotief blijft. La Casa de Papel heeft voor mij nu
al een legendarische status door de veelzijdigheid van de karakters, de geloofwaardigheid
van de relaties en de onverwachte uitwerking van gevoelens in noodsituaties.
Dit alles perfect ingepast in een verhaal dat ondanks de trage afwikkeling spannend
blijft tot het eind. Ik kan niet wachten tot april.
Sven Snijer
